Geen ideale wereld
Een heel heterogeen publiek bij landbouwgerelateerde studiedagen; dat kom je niet zo vaak tegen. Het gebeurde echter wel op de presentatie van de studie ‘Intensieve veeteelt en de gezondheid van omwonenden’, die de provincie West-Vlaanderen besteld had. De ‘gewone’ mensen die aanwezig waren, hadden een divers profiel: van longartsen tot huisvrouwen. Eén ding hadden ze gemeenschappelijk: ze woonden dicht tegen een veeteeltbedrijf dat wou uitbreiden, en ze vonden dat idee helemaal niet leuk.
In de literatuurstudie die het ILVO uitvoerde, was echter weinig nieuwe munitie te rapen die deze leden van buurtcomités konden gebruiken. Het beeld dat vooral de Nederlandse VGO-studie gaf, was genuanceerd. Ja, men vond verschillen tussen gebieden met veel of weinig stallen, maar de verschillen waren zowel gunstig als ongunstig te noemen. En bovendien: het is niet omdat er verschillen te noteren vielen, dat er voor die verschillen eenduidig naar de veeteelt kon gewezen worden als (enige) oorzaak.
Uiteraard kunnen ammoniakemissiearme technieken zoals luchtwassers de emissies uit stallen zoals ammoniak, fijn stof en geur voor een stuk tegenhouden, maar ze zullen nooit emissies helemaal tegenhouden. Hoe meer dieren, hoe meer uitstoot. Ammoniak hoort bij mest, zoals mest bij dieren. En dieren horen bij boeren en boeren horen op het platteland.
Ook ‘gewone’ mensen mogen zich thuis voelen op het platteland. Alleen moet er ook van hun kant bereidheid en enige tolerantie zijn om de normale ontwikkeling van boeren-buren te aanvaarden. Bovendien moet de burger/maatschappij soms ook kiezen. Zo gaat meer dierenwelzijn (meer vierkante meters per kip of per varken) soms lijnrecht in tegen de uitstoot aan ammoniak, fijnstof of geur die dit veroorzaakt.
Een ideale wereld bestaat niet, maar als die bestaat, dan is er zeker eten genoeg. En dan zijn er ook gezonde boerenbedrijven die mogen groeien.
