Ggo’s: geen keuze geen optie
Sire, er zijn geen grenzen meer. Ons (export)land en onze economie zijn intens verweven met die van onze buurlanden. Bedrijven in de toelevering en de afzet zijn internationaal georganiseerd. Dat heeft als gevolg dat de thema’s waarmee zij in het ene land bezig zijn, ook in ons land op tafel komen.
Vanuit de Belgische veevoedersector wordt er daarom met een bang oog gekeken naar wat in Frankrijk en Duitsland aan de hand is in de grootdistributie (zie p. 9). In Duitsland brengen verschillende supermarktketens, waaronder Lidl, zogenaamde ggo-vrije producten in de rekken. Betrokken dieren mogen enkel ggo-vrij voeder verstrekt krijgen.
Wie denkt dat dit enkel een probleem is voor voederfabrikanten die naar Duitsland exporteren, heeft het mis. Zuivelverwerker Arla heeft ook Belgische melkveehouders gezocht en gevonden die enkel nog ggo-vrij voeder aan hun dieren voederen.
Daar is op zich niets mis mee. Alleen is de term ‘ggo-vrij’ dubieus. In de eerste plaats omdat zelfs met de fijnste labo-analyses het onmogelijk is om te bepalen of een eindproduct ggo-vrij is of niet. Dat maakt alle producten per definitie ggo-vrij. Een label (valselijk) claimen was nog nooit zo eenvoudig. Dat ligt niet aan de analysemethodes, want - dat is het tweede probleem - in veevoeder wordt de geringste ‘contaminatie’ wél teruggevonden.
In Duitsland bedoelt men met ‘ggo-vrij’ dan ook onder een bepaalde soepele norm; écht ggo vrij voeder is immers moeilijk te produceren en duur. Zolang de afnemer en de consument dat wil betalen, hoeft dat geen probleem te zijn.
Maar bijvoorbeeld Lidl laat weten dat het ggo-vrij maken van de melk, deze melk niet duurder gaat maken. Lidl maakt daarmee automatisch de keuze voor relatief lage normen. Het is de keuze die grootwarenhuizen, boeren en voederfabrikanten van hier binnenkort misschien ook zullen moeten maken. Streng, duurder en dus gericht naar de niche, of goedkoper, maar dan volgens bediscusieerbare normen. Een tussenoplossing lijkt er niet. IDC
