Ioana Simionescu: De titel ‘meewerkende echtgenoot’ is geen rechtvaardige erkenning
Jaarlijks vieren we op 8 maart ‘Internationale Vrouwendag’. Die dag ontstond in de 20e eeuw toen vrouwen opkwamen voor hun rechten. Ook in de landbouw is dat het geval. Naar aanleiding van de afgelopen Vrouwendag liet Landbouwleven 5 sterke en fiere boerinnen aan het woord over het ‘vrouw zijn’ in de landbouwwereld. Één daarvan is Ioana Simionescu uit Lier, zaakvoerder van CSA Kraakvers.bio.
Ervaar je de landbouwwereld nog als een echte mannenwereld?
Ik heb een heel mooie job en hang niet af van mijn man. Hij helpt regelmatig, maar hij heeft een andere carrière. Er is altijd wel iets te oogsten of te verzorgen op mijn bedrijf, waardoor ik contact heb met de natuur tijdens alle 4 de seizoenen, en daar houd ik van. We verkopen verschillende gewassen, van bloemen, groenten tot kleinfruit en hoogstambomen in directe verkoop. Daardoor heb ik ook regelmatig contact met klanten. In mijn opleiding biologische landbouw bij Landwijzer vzw, waren er ongeveer evenveel vrouwen als mannen. Dat hangt ook af van ons type bedrijf, denk ik. Mannen hebben vaak een grotere fysieke kracht, waardoor zij beter handmatig kunnen werken, maar vrouwen kunnen dat gemakkelijk opvangen door wat meer machines te gebruiken. Zo denk ik bijvoorbeeld aan planten en wieden. Ik vind dat vrouwen binnen de landbouw (maar ook binnen andere beroepen) vooral een extra uitdaging krijgen wanneer ze kinderen krijgen. Mijn zonen waren 5 en 3 jaar toen ik met Kraakvers.bio begon, en het was een hele uitdaging om mijn tijd te verdelen tussen het bedrijf en mijn gezin. Daarnaast is het ook belangrijk om ook wat tijd voor mezelf in te plannen.
Zijn de taken op het bedrijf nog te stereotiep verdeeld?
Als bedrijfsvoerder van Kraakvers.bio doe ik alle hoofdtaken: het plannen van teelten, het uitvoeren van de werkzaamheden (planten, wieden, oogsten), het aannemen en opvolgen van arbeidskrachten, de verkoop en de daarbij horende taken, zoals logistiek en marketing. In mijn bedrijfsleven ben ik niet van mening dat de taken te stereotiep verdeeld zijn. In het privéleven is dat iets vaker het geval. Zo moet ik altijd naar de oudercontacten op de school van de kinderen gaan.
Voel je je als boerin voldoende gesteund door de overheid?
Neen. De titel van ‘meewerkende echtgenoot’ is geen rechtvaardige erkenning en beloning voor het werk dat vrouwen verrichten. Er is financiële steun voor bedrijfsoverdracht, voor jonge starters..., maar niet specifiek voor vrouwen. Ik vind dat onze sector een gebrek heeft aan vrouwen, bijvoorbeeld in de korte keten. De minister van Landbouw, Hilde Crevits, zou daar werk van moeten maken. Mijn man helpt met taken zoals herstellingen en onderhoud. Voor de rest heeft hij zijn eigen job. Toch krijg ik regelmatig vragen als: “Waar is je man dan?” of “Doet je man ook mee?” De landbouwsector voelt nog steeds aan als een mannenwereld. Tijdens mijn studies tot ingenieur en eerdere jobs waren mijn collega’s meestal mannen. Nu merk ik dat meer en meer vrouwen deze wereld instappen. Dat is een mooie evolutie en daar zouden die vrouwen ook de juiste erkenning en vergoeding voor moeten krijgen.
