Startpagina Uw stem

Lezersbrief: Er moet mij toch iets van het hart…

Deze landbouwerszoon voelde zich in het hart getroffen bij het lezen van een artikel van Dirk Draulans in Knack. Hij reageert met zijn pen.

Leestijd : 4 min

Ik heb het geluk en het ongeluk om op te groeien als landbouwerszoon, het geluk om als kind veel speelruimte te hebben, mee te leven en te werken met het ritme van de natuur. Van op jonge leeftijd heb ik kennisgemaakt met dood en leven, heb ik de circle of life voor mijn neus zien gebeuren. Ik heb Vriendjes kunnen uitnodigen om te komen ravotten en te leren dat een late avond ook wel eens een lastige ochtend kan betekenen. Niet dat je al deze zaken enkel op de boerderij kan leren kennen, maar toch was dit een ontzettend kostbaar geluk.

Ik heb ook het ongeluk om een landbouwerszoon te zijn en op mijn 20ste de keuze gemaakt te hebben om het mooie ouderlijke bedrijf niet voort te zetten. Mijn interesses liggen elders en het was op dat moment ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Grote investeringen tot daar aan toe, maar het nooit weten wat je voor je product zal krijgen eens het top is en klaar om te verkopen. Ik heb ook het ongeluk ook om nog steeds een grote betrokkenheid te voelen bij het huidige reilen en zeilen op de boerderij van mijn ouders en om te moeten vaststellen dat iedere vracht (varkens inderdaad) hen handenvol geld kost. Ik vertelde onlangs tegen een collega dat hij zich moest inbeelden dat hij zijn huidige job 6,5 dagen op 7 uitvoerde en op het einde van iedere dag 100 euro aan onze CEO afgaf. Dat is vandaag de realiteit op de boerderij.

Onheus opiniestuk in Knack

Waar ik ook zeer ongelukkig van werd, was het opiniestuk in Knack waarin Dirk Draulans stelt dat boeren betogen tegen iets waar ze zelf verantwoordelijk voor zijn . De titel trok mijn aandacht, te meer omdat ik van Knack altijd een objectief verhaal verwacht.

Als ik dezelfde denkwijze als in de titel van de heer Draulans mag toepassen, dan ga ik nu even kort door de bocht zijn moeder de schuld van zijn onkunde geven (sorry mama Draulans, want het is echt niet uw fout).

Draulans claimt onder andere dat Boerenbond met cijfers goochelt, doch in zijn eigen artikel is geen enkele onderbouwing of bronvermelding van cijfers terug te vinden. En de debatten in de voorbije weken/maanden hebben me toch ook al geleerd dat iedereen zijn versie van de waarheid vertelt. Er wordt gestrooid met percentages en cijfers dat het een lieve lust is, alleen zijn halve waarheden en gedeeltelijke rapporten niet het juiste fundament voor een correcte discussie. Een blaam voor Knack .

Juiste cijfers en rapporten

Eigenlijk is het heel eenvoudig waarom boeren betogen. Ze zijn bang. Ze zijn geschrokken en zien met lede ogen aan wat er over hen en hun passie wordt rondgestrooid. Als je rond de oren geslagen wordt met ongefundeerde en niet objectieve opiniestukken van een Knack-journalist en je weet dat minister Demir weigert in dialoog te gaan met landbouwers en landbouwverenigingen, dan weet je evenzeer dat je aan de schandpaal wordt genageld door mensen zonder enige kennis van de volledige zaak. En dan is voor mij het stikstofdossier een probleem – jawel, stikstof is een probleem – dat wordt misbruikt om een hele sector publiekelijk de grond in te boren. Het is een proces dat in de media wordt gevoerd zonder te luisteren naar mensen die de juiste kennis en de correcte cijfers hebben.

Laat dat laatste nu ook exact zijn wat ik als nuchtere West-Vlaming niet ga doen. Ik heb geen correcte cijfers of juiste rapporten. Ik verwacht wel van een magazine als Knack dat ze die correcte, objectieve en onweerlegbare cijfers vermelden, en dus niet enkel wat de landbouw aan stikstof uitstoot, maar ook wat de landbouw aan stikstof terug in zuurstof omzet. Het volledige verhaal, en niet het zoveelste ‘antilandbouwstukje’ van een gefrustreerde bioloog (nogmaals sorry mama Draulans). Ik kan anders ook wel eens een ongefundeerd ‘antibiologenstukje’ neerpennen als jullie nog een column nodig hebben.

Zorg en passie

Kijk, ik kan aan iedere carnivoor, veganist en natuurliefhebber één ding meegeven: wat je ook eet van onze eigen kweek of ziet langs de Vlaamse velden, weet dat er heel veel passie, zorg en hard labeur in zit. En als je er geen vertrouwen in hebt, dan nodig ik je uit om bij de boer of boerin aan te kloppen en hun te vragen hoe ze eigenlijk aan je geliefde product komen. Zij gaan het met veel zorg en passie aan je tonen. Leer de stiel kennen en je zal begrijpen vanwaar de angst komt.

Genegen,

Dieter Van der Meulen

Lees ook in Uw stem

Meer artikelen bekijken