Lezersbrief: Een hart onder de riem

Er zijn gelijkenissen tussen de landbouwsector en de textielsector...
Er zijn gelijkenissen tussen de landbouwsector en de textielsector... - Foto: Adobe Stock

Beste landbouwer, beste toekomstige landbouwer,

Als dochter van een vroegere textielfabrikant uit West-Vlaanderen die op de eerste rij stond bij de teloorgang van de West-Vlaamse textielindustrie, wil ik jullie graag een hart onder de riem steken.

Ik zie jullie werk. Ik zie hoe ongelooflijk hard het is om je staande te houden in een wereld die plotseling verandert, terwijl je het niet zag aankomen.

Laatste generatie

Ik weet hoe het voelt om de ‘laatste generatie’ te zijn in een lange schakel van generaties die het werk van hun voorouders voortgezet hebben. Ik heb aan de levende lijve meegemaakt wat het is om je ouders te zien huilen als jaar na jaar de inkomsten dalen, ondanks hun harde werk, lange uren en alle pogingen om vernieuwingen door te voeren om het bedrijf te redden.

Ik weet wat het is om je vader ‘s avonds laat met de moed der wanhoop naar het bedrijf te zien vertrekken en om zich af te vragen of hij nog terugkomt of zich zal ophangen in de snijzaal. Ik weet wat het is om 15 jaar later nog altijd mijn hart te voelen bloeden telkens ik het bedrijf passeer en ‘vreemdelingen’ zie rondlopen in wat voor ons eens onze thuis was.

Ik heb het meegemaakt om naar mijn broer te kijken en te denken ‘Wat als we het bedrijf hadden overgenomen? Wat als we gewoon ons leven als het was hadden kunnen verderzetten?’

Ik heb als 36-jarige nog altijd heimwee naar mijn jeugd tussen naaimachines en rollen stof, chips eten op personeelsfeesten tussen mijn ouders en grootouders en vrolijke avonden als we na school mochten meehelpen om vrachtwagens te laden of rolschaatsten in het magazijn.

Ik zie nog levendig voor mij hoe mijn ouders keihard werkten – vroeg opstaan, lange avonden, weinig vakantie – terwijl ze heel goed wisten dat ze geen geld zouden verdienen aan hun arbeid.

En toch kwam het goed...

Nieuw begin

De toekomst bleek niet wat we gepland of gehoopt hadden en alhoewel de wonden na alle tijd geheeld zijn, zijn de littekens nog altijd pijnlijk. Maar voor iedere deur die zich sloot, ging er een andere open. Voor iedere kans die verdween, kwam er een nieuwe bij. En na een lange, harde winter kwam ook een nieuwe lente.

Mijn vader bleef integer en krabbelde terug recht. Toen hij na een lange strijd de deur van het bedrijf voor de laatste keer achter zich dicht trok, was dat een einde, maar ook een nieuw begin. Het verdriet en de spijt bleven lange tijd hangen, maar na een tijd nam het leven weer de overhand. Er kwamen nieuwe avonturen, nieuwe uitdagingen en nog veel mooie jaren van liefde en geluk.

Beste landbouwer, het is loeihard om het levenswerk van je familie te zien instorten. De spijt en het verdriet zijn enorm en ik wens het absoluut niemand toe.

Het hoeft echter niet het einde te zijn. Geen enkele grond blijft voor altijd bar. Iedere winter kent een einde. Het werk dat je deed, had niet het verhoopte resultaat, maar dat wil niet zeggen dat het voor niets was. Voorbij de pijn ligt er nog veel geluk in het verschiet.

Wie dat wenst, mag altijd zijn verhaal aan mij mailen. Ik beloof geen antwoord of pasklare oplossing, maar ik garandeer wel dat ik jullie verhaal aandachtig zal lezen en jullie zal meedragen in hart en hoofd.

Goede moed,

Eleonor Waelkens

(eleonor.waelkens@gmail.com)

Meest recent

Meest recent