Startpagina Uw stem

Lezersbrief: Ik houd mijn hart vast voor de toekomst

Heel wat lezers kropen al in hun pen om de huidige toestand in de sector aan de kaak te stellen. Ook Sylvain Heyman heeft hierbij vele bedenkingen. Hij formuleert adviezen en een waarschuwing...

Leestijd : 4 min

Vooreerst heb ik bedenkingen bij het tijdstip van handelen van de overheid. Er heerst chaos in het politieke landschap. Het is een evidentie dat de bevoegde administratie, onder beheer van mevrouw Zuhal Demir, nu handelt. Met 2024 in het achterhoofd, werkt zij nu aan een brede tevreden basis.

Tot onze spijt moeten wij, buitenmensen, bekennen dat ons potentieel kiespubliek kleiner wordt. Het beoogde doel van N-VA is om een deel van de Groen-kiezers tot zich te verleiden. Daar kan zij in slagen. Deze kiezers zijn meestal stadsmensen en verstedelijkte dorpsbewoners. Zij staan sowieso ver van de landelijke realiteit die een rust en natuurlijke levenswijze garandeert. De verstedelijkte bewoners komen hun portie natuur en rust consumeren wanneer hun werkritme dit toelaat. Dan hoort de landelijke activiteit te stoppen of zeker te wijken voor hun prioriteiten. Is dit niet te wijten aan kortzichtigheid door ongekende kennis?

Donkergroene beleidsmakers

Een bijzonder grote katalisator is de vereniging Natuurpunt. Met hun devies ‘meten is weten’ mobiliseren zij een grote groep ‘welwillenden’ die hun job meer dan behoorlijk doen. Het is echter een instrument geworden van ‘donkergroene’ beleidsmakers die op deze manier een uitweg zien om hun prioriteiten door te drukken. Gecombineerd met een politiek streven, zorgt dit ervoor dat keuzes worden gemaakt om het landelijk leven zoveel als mogelijk naar hun hand te zetten.

Er zijn voorbeelden genoeg – nu reeds – dat deze structuren een eigen leven gaan leiden om tegen bestaande regels in wettelijke, juridische principes te manipuleren. Komt hier nog bij dat wij buitenmensen mee het financieel plaatje helpen bekostigen om de werking van natuurverenigingen te verzekeren. Is dit waar Vlaanderen naartoe wil? Het roept vele vragen op. Kan er niet door innovatie gezorgd worden voor een verdere ontwikkeling om de bestaande stikstofnormen te behalen? Of is er een keuze gemaakt om het landelijk leven zachtjes te laten leegbloeden, zodat de brede, algemene verstedelijking er zich verderzet? Durven wij de enorme cluster chemische en aanverwante bedrijvigheid in Antwerpen aanspreken? Of snijden wij dan te diep in het bestaan van deze grote werkgever? Zou dit politiek wel haalbaar zijn? Moet de land- en tuinbouwer hiervoor het gelag betalen? Zouden wij niet beter het nefaste reisgedrag van zovelen – hoe verder, hoe liever, met gerelateerde vervuiling – onder de loep nemen? Is dit niet een zwaard van Damocles dat dan boven de heren en dames politiekers en bestuurders kan hangen?

Overleg met betrokkenen

Er is echter een uitweg. Wanneer het beoogde, in overleg met agrarische ‘instrumenten’ (land-en tuinbouwers, natuurverenigingen buiten Natuurpunt, bijvoorbeeld de vzw Natuur&Wildbeheer, Behoud en Bewaking ) kan gerealiseerd worden, kunnen de opgelegde normen best prima zijn. Hiervoor is echter één voorwaarde, dat dit rechtstreeks en in overleg met de betrokkenen gebeurt. Er is een terechte twijfel en wantrouwen naar de nu dienstdoende instrumenten, zoals Natuurpunt.

Geef een deel van de werkingsmiddelen aan de koepel van rechtstreeks betrokkenen. Laat de noodzakelijke invullingen om het platteland groener te ontwikkelen in beheer en met overleg door de betrokkenen zelf realiseren. Is het geen evidentie dat er op een volwassen manier wordt gecommuniceerd in de plaats van een continue confrontatie te zoeken met onze agrarische sector? Er is een gegrond vermoeden dat in elk betrokken kabinet – federaal en Vlaams – een aantal sleutels aanwezig zijn die, bij verdeling van de middelen verenigingen zoals Natuurpunt, ruimschoots eerst en meest bevoorraden. Dit werkt contraproductief en leidt tot een ontwrichting van denken en handelen van de betrokkenen agrarische sector. Is dit het beoogde doel: de plattelandsgemeenschap verzwakken en omvormen tot verstedelijkte individuen?

Uitgestoken hand wordt genegeerd

Wat nog meer storend is, is dat er vanuit ons buitenbiotoop uitgestoken handen worden aangereikt, maar dat deze continu bewust worden genegeerd. Hoe kunnen en moeten wij ons mentaal en fysiek verdedigen wanneer er een volledige teloorgang van ons speelveld dreigt? Verstedelijkten wenden natuur en buitenleven aan wanneer het hun past. Voor ons is dit een dagdagelijks bekommernis die nooit stopt. De zorg die nodig is om een land- of tuinbouwbedrijf te runnen, is een passie waarvoor een billijke vergoeding hoort. Hierin wordt je geboren en geleefd.

Tot slot wil ik concluderen dat deze toestand een verdere afbrokkeling betekent van het politiek bewustzijn van de mensen. Ik hou mijn hart vast wat deze onterechte keuzes van de overheid bij ons enig democratisch moment gaan betekenen. Zeg niet dat je niet gewaarschuwd.was..

Sylvain Heyrman, jager en lid van Natuurpunt

Lees ook in Uw stem

Meer artikelen bekijken