Edito: klimaatproblematiek verdient volwassen aanpak
De roep om dwingende maatregelen voor het klimaat te nemen, wordt steeds luider. De problematiek is echter te complex voor eenvoudige oplossingen en de wereld minder maakbaar dan we zouden willen. De landbouw verdient de kans en tijd om tot een volwassen antwoord te komen.
Ongeveer een maand geleden ging in New York een belangrijke wereldwijde klimaattop door. De klimaattop werd omgeven door demonstraties, waarbij naar schatting 4 miljoen mensen de straat op kwamen. Secretaris-generaal António Guterres van de Verenigde Naties benadrukte dat de klimaatdiscussie niet mag gaan over de vraag wie goed is en fout, maar om oplossingen.
Het bleek al snel lastig. De Portugees zei zelf dat fossiele energie ‘een stervende industrie’ is, waar geen euro meer naartoe zou mogen gaan. Maar: zonne-energie is sinds 1990 met gemiddeld 37% per jaar gegroeid, windenergie met 23%. De groei is onvoldoende om de jaarlijkse toename van de energievraag te dekken. Samen met geothermie en getijdenenergie hadden zon en wind in 2017 een aandeel van 1,8% in de wereldwijde energievoorziening.
Ook pleit Guterres als recht geaarde socialist voor een wereldwijde herverdeling van 100 miljard dollar. Rijke landen zijn volgens hem schuldig aan de klimaatopwarming en moeten arme landen geld geven om zich te wapenen tegen een warmere wereld. Hoe zeker we weten dat de arme landen in kwestie de miljarden niet in corruptie, oorlogen of verspilling doen opgaan? Dit zijn ongemakkelijke waarheden.
Klimaatactiviste Greta Thunberg beet bij een speech de wereldleiders “u heeft mijn jeugd gestolen” toe en klaagde samen met anderen diverse landen aan voor het schenden van de Rechten van het Kind. In Landbouwleven van deze week vliegt ook Anuna De Wever met gestrekt been in de discussie. Volgens De Wever houdt de gevestigde macht oplossingen voor het klimaatvraagstuk bewust tegen.
We leefden decennialang in een toenemend liberale wereld. Nu lijkt het maakbaarheidsdenken weer in opmars. De roep om dwingende actie wordt steeds luider. De problematiek is volgens klimaatactivisten zo groot geworden, dat alleen harde, dwingende maatregelen een oplossing kunnen bieden. De landbouw kan in die logica niet buiten schot blijven. Het is straks misschien niet genoeg om mensen te vragen om bijvoorbeeld minder vlees te eten. Met quota of exorbitant hoge belastingen kan het snel geregeld zijn.
De snelle, dwingende oplossingen die activisten in hun soms jeugdige of door ideologie gevoede enthousiasme vragen, passen zelden bij een duurzame oplossing voor alle betrokken partijen. Hopelijk krijgt de landbouw van de liefst 4 klimaatministers die ons complexe land nu rijk is de tijd om volwassen oplossingen te bedenken en uit te voeren.
