Edito: Europese theorie versus Vlaamse praktijk
De theorie van het Europese politieke beleid botst wel eens met de Vlaamse realiteit. Het is jammer dat het vaak maar blijft botsen en dat oplossingen ver weg liggen. Er gaat zo niet enkel kostbare tijd verloren, maar ook motivatie en kennis.
Het botsen van de Europese theorie met de Vlaamse praktijk werd – zij het niet met deze woorden – door Boerenbondvoorzitter Lode Ceyssens aangehaald. Hij stelde in een recent interview in het weekblad Knack dat we de Europese habitatrichtlijn niet toegepast krijgen in het dichtbebouwde Vlaanderen.
Als verder praktisch gevolg van deze richtlijn werkt het Vlaams parlement momenteel aan een ‘stikstofdecreet’. De betrokken politici lijken zichzelf tot nu vastgereden te hebben in rekenmodellen en kritische depositiewaarden. Jaren terug al berekende de Vlaams Instelling voor Technologisch Onderzoek (VITO) dat de depositiewaarden in sommige habitats niet gehaald kunnen worden, zelfs al zouden we alle landbouw- én economische activiteit (met inbegrip van verkeer en huishoudens) errond weghalen. De theorie van Europa gaat in onze Vlaamse velden dus soms stevig de mist in.
Voor ons is het niet duidelijk waarom politici zich blijven vastklampen aan veronderstellingen en rekenmodellen waarvan al bewezen is dat het middel het doel niet kan realiseren. Bijkomend: waarom is het zo moeilijk om van Vlaanderen terug te koppelen naar de Europese beleidsmakers? Het lijkt er op dat zij met de theoretische habitatrichtlijn een fout hebben gemaakt doordat deze praktisch niet overal te verwezenlijken valt.
Het wegnemen van alle landbouwkundige en economische activiteit, en dan nog de natuurdoelstellingen niet kunnen realiseren, kan toch niet de bedoeling zijn van Europa. De natuur wordt er niet denderend beter op en lokale voedselproductie en -werkgelegenheid vallen weg. De volledige agrovoedingsindustrie zou volgens Ceyssens 60 miljard euro omzet genereren en werkgelegenheid bieden aan zo’n 120.000 mensen. Zeker deze laatste zullen nog eens goed nadenken in het stemhokje als ze hun politieke vertegenwoordigers aanduiden.
De impasse waarin de Vlaamse landbouwsector ondertussen verzeild is, zorgde ervoor dat kennis uit de agro-industrie wegvloeide en dat zelfs Vlaamse boeren er de brui aan geven. Laten we niet nog meer kennis en tijd verliezen en al zeker niet de motivatie om in Vlaanderen te boeren. Dat zal wel het geval zijn zolang er geen rechtszekerheid is om te ondernemen in de Vlaamse landbouw én industrie.
