Duurzaam facturen oprapen
Sedert 4 november 2016 is het klimaatakkoord van Parijs in werking getreden. Het doel is om de broeikasgassen tegen 2025-2030 stevig terug te dringen en zo de opwarming van de aarde binnen de perken te houden. 195 landen namen zich voor om hun klimaatuitstoot te beperken. Ondanks dat het nieuwe beleid in de VS sceptisch staat tegenover het akkoord, zal de uitvoering ervan in het overgrote deel van deze landen gewoon doorgaan.
Hoe ver de concrete maatregelen zullen gaan om die doelstelling voor ons land te bereiken, is nog niet geweten. Landbouw, en veeteelt in het bijzonder, heeft hierover al heel wat aanvallen te verduren gekregen. Vast staat dat landbouw hierin een verantwoordelijkheid heeft, al is die soms minder dan dat tegenstanders willen doen uitschijnen. Bovendien is het doel - het produceren van voedsel - heel wat eervoller dan die van pakweg citytrips naar verre bestemmingen met het vliegtuig.
De sector kan overigens ook oplossingen aanreiken. Denken we maar aan het verhogen van koolstofopslag/organische stof in de bodem of milieuvriendelijke energieproductie.
Ook in de rest van de keten en in andere sectoren komt duurzaamheid op de agenda. Dat gaat over de manier waarop zij producten verwerken, maar uiteraard ook over de grondstoffen zelf. En dan kom je - zeker voor de voedingsindustrie - automatisch weer bij de landbouwer terecht.
Met die vraag vanuit de klanten is op zich niets mis. Het is evenmin een schande dat sommige verwerkers van basisproducten er zich commercieel mee willen profileren. Alleen mag men niet in hetzelfde straatje belanden dat land- en tuinbouwers maar al te goed kennen: meer willen eisen maar minder willen betalen. De helft van de mogelijke duurzaamheidsinitiatieven op een melkveehouderij betaalt zichzelf terug, zo bleek op een inspiratie-event in Brussel (p. 4). Hoera daarvoor. Wellicht geldt dit ook voor andere sectoren. Maar voor de andere helft zal toch iemand de factuur moeten oprapen. En dat kan niet de boer blijven zijn. IDC
