Eigenlijk wisten we het al, maar nu zijn er in Nederland ook cijfers: de consument overschat vaak schromelijk wat de boer aan zijn producten overhoudt. Door ook voor België harde cijfers te produceren, kunnen de tussenschakels worden gewezen op hun verantwoordelijkheid. Niet door boeren alleen, maar ook door de consument.

MAP6, Natura 2000, PAS-wetgeving, landschapsparken, het bosplan… Op steeds meer punten staan de landbouworganisaties lijnrecht tegenover Vlaams milieuminister Zuhal Demir, die soms ook in het vaarwater lijkt te komen van landbouwminister Hilde Crevits. Bovenal valt te hopen dat men niet dogmatisch, maar pragmatisch is.

De bietentelers die leveren aan de Tiense Suikerraffinaderij willen invloed. Ze kopen aandelen van de Duitse moedermaatschappij en zitten voortaan dus naast hun Duitse collega’s mee aan tafel. Men beseft dat betrokkenheid bij zijn afzet cruciaal is. Het is een mentaliteit die we nu ook bij Milcobel zien. Ruzie in de tent heet dat al

snel, maar een stevige discussie hoort bij een coöperatie.

Vorige week maakte Lemken bekend te stoppen met de productie van conventionele veldspuiten. Als redenen worden een onvolwaardige afzet aangehaald en een toenemende discussie over duurzame gewasbescherming. Is het bedrijf angsthaas of visionair?

De biologische sector groeit langzaam maar gestaag. Het is echter niet voor iedereen weggelegd. Hoe je ook denkt over de biologische principes, de sector is een mooi voorbeeld van ondernemerschap. Hopelijk begrijpt de overheid dat ondernemerschap in het algemeen eerder gestimuleerd dan beknot moet worden.

Het valt te prijzen dat Lidl in principe alleen Belgische melk in de schappen legt, maar het is ook teleurstellend dat het haar claim vorige week niet kon waarmaken. In coronatijden moeten we waakzaam zijn, want supermarkten slepen met de nodige grootspraak de consument door de crisis, maar vergeten soms de leveranciers.

De coronacrisis drukt zwaar op onze economie. Om overeind te blijven moet de overheid durven investeren, ook en misschien vooral in sectoren die in normale tijden geen of vrijwel geen steun krijgen. Het feit dat ze normaal zo weinig steun krijgen, betekent dat ze gezond zijn, en het redden waard.

Gelijk hebben, maar geen gelijk krijgen: het lijkt wel een episode uit het dagelijks leven tussen mijn echtgenote en mijzelf. Het

overkwam deze week echter ook Fedagrim bij de Raad van State.

Gaia riep met een advertentie de woede op zich van zowel Boerenbond en het ABS. Terecht, want de suggestie dat de Belgische veeteelt wat te maken heeft met de huidige pandemie, is vilein en verkeerd. Toch zouden we wellicht de volgende keer beter zwijgen.

In enkele maanden tijd heeft het coronavirus de wereld veranderd. Links en rechts klinkt vanuit progressieve hoek de roep dat we alles dicht bij huis moeten produceren. Wie had kunnen denken dat een variant op het ‘America First’-principe van Donald Trump populair zou worden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan?

De aardappelsector staat half in brand. Circa een derde van de aanwezige aardappelstocks bestaat uit vrije aardappelen. De aardappelen zijn dankzij de coronacrisis zo goed als waardeloos. Van een gewoon ondernemersrisico is geen sprake, stelt brancheorganisatie Belpotato.

Jaarlijks werken meer dan 60.000 seizoensarbeiders in de Belgische land- en tuinbouw. Vanwege de coronacrisis zijn er grote zorgen dat de vaak Oost-Europese werkkrachten onze akkers niet bereiken. Naast het acute probleem van dit seizoen, schuilt een groter en meer structureel probleem achter de inzet van seizoensarbeid.

Het coronavirus ontregelt onze hele maatschappij, inclusief de landbouw en voedingsketen. We zitten in overlevingsmodus, maar daarna mogen we China eens goed in de ogen kijken. Zij slaagden er beter in mensenziekten onder controle te krijgen, maar wij kunnen hen veel leren wat betreft het voorkomen van dierziekten.

Het coronavirus Covid-19 zou tot het besef kunnen leiden dat veel zaken, ook voedsel, best wel essentieel zijn. En dat het hebben van een volwaardige regering geen luxe is, maar bittere noodzaak.

Vandaag is het Covid-19, morgen een nieuwe dioxinecrisis.

Voor de Vlaamse landbouw dreigt een dubbele klap: een groeivertraging in China en Europa, en dan nog de Brexit. Achter de vaak afgewerkte producten die de grens over gaan, staan bijna 40.000 Belgische boeren. Het is daarom te hopen dat de overheid bij het bedenken van steunmaatregelen voor het bedrijfsleven ook hen

niet uit het oog verliest.

De Afrikaanse varkenspest (AVP) hangt als het zwaard van Damocles boven de Europese varkenshouderij. Indamming van het virus vergt een gecoördineerd terugdringen van de populatie everzwijnen in de EU.

De VPOV timmert aan de weg. Het nobele doel: een varkenshouder die de markt beter begrijpt, en dus beter kan handelen. Het is precies de mentaliteit die bij het moderne boeren past.

De Belgische landbouworganisaties komen deze week terecht op straat voor een stevig financieel fundament onder het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid. Wie pleit voor ‘modernisering’ van de uitgavenposten, zou eerder méér dan minder aan landbouw moeten besteden.