De boer moet ook VLAMmen
VLAM, het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing, bestaat 25 jaar. Dat is nog jong, maar in de marketing is dat ongetwijfeld een eeuwigheid. Nochtans is de essentie wellicht niet veranderd. Al in de jaren ‘30 van de vorige eeuw bestond er een eerste ‘Afzetvereniging’ die de afzet van de eigen land- en tuinbouwproducten bevorderde (p. 4). Ook toen al ging het over het imago.
VLAM werd tot 1983 volledig gefinancierd door de overheid. Nadien gebeurde de promotie vooral met middelen uit de sector zelf. De kritiek - niet zelden vanuit veganistische hoek - op het bestaan van VLAM is onterecht. Het is de sector haar goed recht om de kwaliteit, traceerbaarheid en efficiënte productie van de fier geteelde en gekweekte producten in een streng milieukader in de verf te zetten. Mocht de sector dit nalaten, dan is ze al helemaal verplicht om enkel op prijs te concurreren. Het is een strijd die niet te winnen valt, en milieu noch dierenwelzijn ten goede komt.
De promotieorganisatie kan overigens de realiteit niet kneden naar eigen goeddunken. Uit cijfers blijkt dat de vleesconsumptie de voorbije tien jaar met 16 % daalde (p. 6). “We moeten de consument leren dat voeding meer is dan een prijs. Het is kwaliteit en daar moet voor betaald worden”, aldus Fevia-voorzitter Jean Eylenbosch. Die consument dat ‘leren’ is sneller gezegd dan gedaan.
VLAM is per definitie verplicht om op productniveau promotie te voeren, en daardoor vaak eerder vaag te blijven. Boeren zelf hebben - lovenswaardige uitzonderingen daargelaten - doorgaans niet de tijd, de middelen en kennis om zelf promotie te voeren voor de producten die ze produceren. Nochtans doen initiatieven waarbij de mens/ondernemer achter het product in de kijker staat het doorgaans goed. Het communiceren van kwaliteit zal dus een gezamenlijke inspanning moeten worden van promotie-orgaan en boeren zelf. Promotie dus niet enkel met het geld van de boer, maar ook met diens gezicht en verhaal.
IDC
