Openstoeterijendag bij trekpaardenfokkerij ’t Bruggeveld
Om de trekpaarden in hun eigen omgeving aan het werk te zien, organiseerden 3 fokkerijen uit Vlaams-Brabant een openstoeterijendag. Deze vonden al plaats in Vollezele in april, in het Provinciedomein Huizingen in juni en in Kampenhout eind juli. Op zondag 17 augustus hield trekpaardenfokkerij ’t Bruggeveld – met Rudi en Thomas Callebaut – als laatste van de 3 een opendeurdag op en rond hun fokkerij.
Trekpaardenfokkerij ’t Bruggeveld is gelegen aan de rand van Ternat, maar toch midden in het groen. De rit ernaartoe verliep rustig tussen hoge bermen en landelijke huizen. Eenmaal aangekomen werden we door de vriendelijke seingevers van dienst naar de parking geloodst.
Vóór de middag was het al redelijk druk, maar na de middag was er een toestroom van leken – sympathisanten die graag aanschoven om een ritje te beleven op 1 van de 2 trekpaarden van stal van ’t Greeveshof, of die zich lieten ‘arresleden’ door een koppel trekpaarden, begeleid door Johan Vereertbrugghen. Er werd ook een demonstratie gegeven met een trekpaard om aan te tonen hoe de grondbewerking gebeurt in de wijnbouw, biogroenteteelt en in een recent aangelegde hopkwekerij.
Ontmoeting met Cindy De Block, meester-toiletteur
Tussen de minder aanwezige trekpaardprijskampers zagen we Cindy De Block demonstreren hoe een paard van kop tot staart mooi ingevlochten wordt voor deelname aan de exterieurprijskampen. Heel enthousiast vertelde ze hoe ze door het vroeger toeschouwen van jaarmarkten aangetrokken werd in deze mallemolen van de trekpaardwereld. Thuis hebben haar ouders een hobbyboerderij, waar haar vader vooral met het witblauw dikbilvee deelneemt aan prijskampen. Er werden eerst Ardenner-paarden aangekocht, die later door toedoen van (hengstenhouder) Modest Cortvriendt vervangen werden door trekpaarden.
Van Modest leerde Cindy de viervoeters vlechten en klaarzetten. Later was haar eerste aankoop een merrieveulen bij van ’t Rietenhof, waar vooral Jos Verstrepen haar de echte knepen van het vak leerde. Zo is Cindy erin gerold. Laatstleden behaalde ze het kampioenschap in Schriek met haar merrieveulen – geboren 2025 – Reeva van Kettelo van Vlaams-Brabant (v. Hero van de Maaskanthoeve).
Ontstaan van de trekpaardenfokkerij
Verder konden we de nieuwe stal van Thomas en Rudi Callebaut bewonderen met ruime boxen, voorzien van alle comfort. Aan de wanden hingen schilderijen, affiches en allerhande afbeeldingen van het Belgisch trekpaard, die het plaatje extra nostalgisch maakten. Vader Rudi vertoefde fier op het erf en gaf uitleg over het gebeuren en over hoe hij als boerenzoon de ouderlijke boerderij in Dilbeek niet kon voortzetten, maar als carrossier aan de slag ging. Het platteland bleef kriebelen en vlug kon hij in Sint-Ulriks-Kapelle een hoevetje met ruim 2 ha grond op de kop tikken. Mensen uit de buurt passeerden ieder weekend te paard op warmbloeden, maar gezien die voor Rudi te duur waren, kocht hij een goedkoper trekpaard. Daarmee deed hij ritjes en nam hij later deel aan jaarmarktprijskampen.
Er kwamen nog trekpaarden bij. De vereiste was dat ze ingeschreven waren in het stamboek en een goede afstamming hadden. De omliggende vrijgekomen percelen kon Rudi op de kop tikken. Zo breidde de oppervlakte én de paardenstapel uit tot bijna 20 paarden. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen en daarna besloot Rudi om bijna alle paarden weg te doen. Toen zijn zoon Thomas een woongelegenheid kocht vlak naast de ouderlijke woning, besloten ze om gezamenlijk meer op de recreatieve toer te gaan, maar toch met degelijke paarden, en om de kosten te delen.
Samen met zijn neef is Thomas begonnen om paarden op te leren via vooral raadgevingen van menners die in de bosbouw met paarden werken. In de landbouw en in het aangespannen mennen is het meestal eenrichtingsverkeer, namelijk ‘vooruit’. In deze branche van de bosbouw is men veel meer bezig met het veilig manoeuvreren tijdens de acties. Het is dus van groot belang hoe men de kettingen vastlegt en waar men staat ten opzichte van het paard. Vreemd om te horen was dat Thomas geen voorstander is van ooglappen, omdat het paard dikwijls eerder het gevaar gezien heeft dat van achteren aankomt of van opzij dan de menner zelf. Door zijn beroep als mecanicien is Thomas veel meer bezig met de techniek in alle doen en laten.
Thomas is zeer hoopvol wat betreft de recreatieve richting. Na goed 3 jaar probeert hij de kosten te dekken via de inkomsten die hij haalt uit zijn beroep als trekpaardenventer. “Dit unieke paard, dat levend werelderfgoed is, mag niet teloorgaan via alleen wedstrijden, maar moet gebruikt worden voor het doel waarvoor het door generaties vóór ons gefokt werd als TREKpaard. Dit prototype moeten we als behoeders van het levend erfgoed voor ogen houden met zijn kolossale bespiering in voor- en achterhand, een evenredig niet te lang hoofd met de opvallend goed geplaatste, kleine oren”, gaf hij vol passie nog mee.
Dank aan de provincie Vlaams-Brabant
Een zeer positief punt van de provincie Vlaams-Brabant waren de spandoeken die aangebracht waren op de omheiningen, met vooral info rond onder meer dierenwelzijn. Deze spandoeken worden bij menig trekpaardgebeuren in de provincie gebruikt. Na het bezoek aan deze trekpaardenfokkerij kunnen we besluiten dat het initiatief van deze en nog andere trekpaardfokkers uit Vlaams-Brabant, sterk ondersteund door de provincie (dienst Toerisme), een zeer goed voorbeeld is om aandacht te blijven geven aan ons levend erfgoed. Zo zullen alle mensen met meer respect denken aan het Belgisch trekpaard en aan zijn fokkers.
