Lezersbrief: Het pestbeleid van de overheid gaat ver
Als technieker in hoofdzakelijk mestbehandeling kom ik dagelijks bij landbouwers. De verhalen die ik daar te horen krijg, zijn van een bedroevend niveau.
Mijn betoog is gebaseerd op het nieuws dat minister Crevits aankondigde. Zij wil dat er geen boetes meer zouden gegeven worden ten gevolge van accidentele vergissingen, om het pestimago van de overheid teniet te doen. Aan de hand van onderstaande voorbeelden wil ik aantonen dat het pestbeleid van de overheid verder gaat dan dat.
Boer gestraft voor tekortkoming bij leverancier
Recent werd ik ‘s avonds opgebeld door een varkenshouder met de vraag of ik zijn noodstroomgenerator wou proberen te herstellen. Fluvius had aangekondigd om daags nadien de stroomvoorziening te onderbreken. Aangezien de stal net opgestart was, en dus verwarming nodig had, en aangezien de stal een luchtwasser heeft, was er elektriciteit nodig. De klant vertelde dat hij een boetevan 4.000 euro had gekregen voor een defecte luchtwasser. Zijn leverancier hiervan kan echter maar in 2026 komen herstellen (ik heb deze ondertussen voorlopig hersteld). Een landbouwer kan er toch niets aan doen als zijn leverancier niet in staat is om te komen herstellen?
De volgende dag werd ik gevraagd bij een veehouder/thuisslagerij om balanskooien te herstellen. De situatie met de frauderende thuisverpleegster kwam ter sprake. Vele landbouwers zijn hierover zeer boos. Immers, de overheid kan zijn eigen zaken niet op orde houden, maar deelt ondertussen aan de lopende band boetes uit. De landbouwer vertelde dat, ondanks het feit dat bij hem alles in orde is, wanneer de inspecteur dierenwelzijn een slechte dag heeft, er sowieso een boete volgt.
Landbouwers en kleine zelfstandigen verlangen niets van de overheid buiten bestaansrecht, maar worden gestraft of bedreigd.
Overheid aanvaardt natuur niet
Tijdens mijn technische interventies bezocht ik nog een varkenshouder om zijn mestmixer te herstellen. Na afloop vertelde deze dat de Mestbank dreigt met een boete omdat zijn mest te veel fosfor bevat. Aan de natuur kan men echter niets veranderen, dan moet de overheid ook niet dreigen met boetes, vind ik.
Ondanks het feit dat het begrip ‘para-agrarisch’ niet beperkend mag gebruikt worden, blijven bepaalde ambtenaren spijkers op laag water zoeken om kleine zelfstandigen het bestaansrecht te ontzeggen. Men is zelfs niet te beroerd om in beroep te gaan tegen beslissingen van een hogere overheid. Eigenlijk is men op dat moment rechter en partij (schending van rechten van de mens).
Bovenstaande voorbeelden tonen aan dat men de kleine, flexibele, hardwerkende vaklui nodig heeft. Toch blijft men hen dwarsbomen.
