Pierre Vanhentenrijck: ‘Ik zag door het coronavirus de dood in de ogen, maar een boer is gesterkt door het harde labeur’
Tranen in de ogen. Zo gelukkig was hij dat hij weer in de vertrouwde omgeving thuis kwam. Pierre Vanhentenrijck kreeg na zijn verblijf in het ziekenhuis Virga Jesse in Hasselt, na behandeling van het coronavirus, een warm welkom van familie en buren. “Je moet als boer geregeld met tegenslagen afrekenen, maar je wordt gehard door het werk. Dat hielp mij om deze strijd toch te winnen. Je wenst deze miserie niemand toe.” Een sterk verhaal van vechtlust en grote hoop.
Pierre Vanhentenrijck (67) uit Sint-Truiden is één van de vele slachtoffers van het coronavirus, die na een behandeling op de intensieve dienst van een ziekenhuis, gelukkig weer naar huis kon.
De familienaam Vanhentenrijck staat in de wijde omgeving van Sint-Truiden bekend om het landbouwwerk. “Boeren, van generaties op generaties”, zegt Pierre Vanhentenrijck, enkele dagen nadat hij het Hasselts ziekenhuis heeft verlaten.
Beesten, grond en fruitteelt
Het landbouwbedrijf wordt nu verdergezet door zijn enige zoon Felix. Dat bestaat uit 3 takken: vleesvee, akkerbouw en fruitteelt. “We hebben 80 à 100 dikbillen, van het witblauwe ras.” Ondanks de crisis in de vleesveehouderij wordt deze tak nog verder uitgebreid. In akkerbouw gaat het in totaal om 60 à 70 ha met tarwe, gerst, suikerbieten, maïs en grasland.
En uiteraard in de provincie Limburg ook nog wat fruitteelt. “We staan bekend om onze kersen, en daarnaast ook nog peren, vroeger zetten we meer in op appelen.” Het gaat in de fruitsector in totaal om 20 ha. “Ik heb altijd graag en veel gewerkt. Nooit vakantie genomen, altijd maar bezig geweest. Net zoals de meeste andere boeren.”
Er is daarnaast nog wat ander (loon)werk. “Voor een aantal landbouwbedrijven in de buurt doen we nog loonwerk: onder meer ook de grond bewerken en besproeien... Zo kunnen we ook grotere machines kopen, die we ook voor de eigen landbouwwerken kunnen inzetten. Iedereen weet dat het rollend landbouwmaterieel heel duur is.”
“Vaak zit er te veel luxe op die machines, en die moet natuurlijk ook worden betaald”, zegt Pierre, die nog vaak thuis de handen uit de mouwen steekt. “In het ziekenhuis heb ik vaak aan dat landbouwwerk gedacht. Aan de akkerbouwteelten, de beesten... Als je dat met zoveel liefde en passie doet, vergeet je dat nooit en ben je daar altijd mee bezig. Waar je ook bent. Dag en nacht.”
Tot enkele weken geleden: het noodlot en het coronavirus sloegen bijzonder hard toe. “Ik had het voortdurend koud en wilde constant fluimen op hoesten. Ik was aan het werk: stikstof op de granen aan het spuiten. Ik voelde me echt niet goed. Ik had ook hoge koorts, diarree. Ik voelde me zienderogen achteruitgegaan.” Bij zijn huisarts kon Pierre echter niet terecht, want ook die was het slachtoffer van het coronavirus. “Een andere dokter dacht dat ik een zware bronchitis had. Ik kreeg antibiotica toegediend, maar ik voelde me niet beter worden. Integendeel.”
Veel gezien op intensieve
Het ging met de gezondheid van Pierre snel en sterk achteruit. Hij werd in allerijl naar het ziekenhuis Virga Jesse in Hassel overgebracht, waar hij op de dienst intensieve zorg een uitstekende behandeling kreeg. “Op een week tijd ben ik 10 kg vermagerd. Ze hebben mij gelukkig nooit in slaap moeten brengen en ik kreeg nooit van die luchtbuizen in mijn longen.”
“Ik heb het op die afdeling intensieve wel allemaal heel bewust meegemaakt. Wat ik daar heb gezien? Ongelooflijk veel miserie, dat wens je niemand toe. Ik had compassie met die mensen, vreselijk. Ik kreeg ook geen voedsel, deed geen oog dicht. Ik kreeg in het Hasselts ziekenhuis wel uitstekende verzorging: ik werd als een ‘koning’ behandeld. Echt, heel veel respect voor iedereen die daar werkt en mij er door heeft geholpen.”
“Ik heb de dood in de ogen gekeken, maar zij hebben mij erdoor gesleurd. Ik dacht dat ik ging sterven. ‘Het komt goed’, riepen ze mij toe. Die mensen doen fantastisch werk. Ja, boer zijn heeft me geholpen. Daar ben ik zeker van. Je wordt gehard door het vele werk, je overwint tegenslagen, zware stormen. Ik klaagde vroeger nooit. Je bent bezig en bezig, doorgaan. Met dat gemengd bedrijf, met dat loonwerk, met de beesten. Die ingesteldheid heeft me nu zeker geholpen om door te zetten, mij niet te laten gaan.”
Pierre zit nu nog even in quarantaine. “Ja, verplicht. Of ik anders ga leven? Misschien toch wat meer genieten, ook van de kleine dingen in het leven. Ik was zo content dat ik even buiten kon, even naar de bloesems gaan kijken. Dat maakt mij nu dubbel gelukkig. En daarnaast speel ik ook nog met de duiven, op de snelheid. Dat zal ik misschien nog meer doen. Ik moet een vriend bedanken die elke dag langs komt om de duiven te verzorgen.”
Trouwe abonnee en lezer
Hoe hij corona overleefde, was te zien op VTM, in ‘Helden van hier, corona’. En daar lag ook Landbouwleven op zijn schoot. “Zoals veel boeren ben ik een trouwe abonnee en lezer. Heel veel informatie, voor heel weinig geld. Dat is top. En ja, dat neem je dan het eerst door als je weer wat beter bent. Ik word stilaan weer de oude. Bedankt, iedereen!”
