De hele soap is geen voorbeeld van efficiënte politieke besluitvorming. Meerderheidspartijen CD&V, N-VA en Open VLD struikelden over elkaar om de kaart die ze zelf gepubliceerd hadden, zo snel en hard mogelijk weer af te schieten. Het is opvallend dat groenminnend N-VA enerzijds een bijl overhandigde aan minister Schauvliege om knopen door te hakken in de bescherming van bos, maar anderzijds via minister-president Bourgeois de eerste was om de hakbijl in de kaart te gooien. Maar andere partijen gaan evenmin vrijuit.
Het hoeft geen verwondering te wekken dat de druk om het plan in te trekken zo groot werd. Particulieren zagen hun dure investeringen in bouwgrond plots door een lijntje op een kaart verpulveren in waarde.
Landbouworganisaties wezen er terecht op dat 8.000 ha van de 12.500 ha extra te beschermen bos in landbouwgebied lag. Landbouw dreigde/dreigt dus numeriek het grootste slachtoffer te worden van nog een extra laag regelgeving .
Het is maar de vraag of deze laatste overweging ook een argument is geweest in de uiteindelijke beslissing. Belangrijke (Europese) natuur heeft een vrij onaantastbaar statuut, waarvoor landbouwbedrijven letterlijk moeten wijken, zie de rode IHD/PAS-bedrijven. Maar wanneer het gaat over landbouwgrond blijken enigszins vergelijkbare statuten een makkelijk te verwijderen sticker. Het is pas wanneer er woon- en /of industriegebied op het spel staan, dat men weer bereid is om twee keer na te denken.
Een eerste kaart is nu afgeketst, maar een tweede volgt ongetwijfeld. Het is zaak voor de sector om daarbij zelfbewuster dan ooit op haar strepen te staan. Argumenten voor bouwgrond nu, moeten straks evenzeer voor landbouwgrond tellen. IDC
