Lezersbrief: Korte keten! Koop lokaal! Verklein je ecologische voetafdruk!
Het zijn vandaag slogans waarmee meerdere partijen graag uitpakken. Gelukkig maar, want het is inderdaad belangrijk om producten te kopen die lokaal geproduceerd worden om tegemoet te komen aan het verkleinen van die ecologische voetafdruk. Een belangrijke speler in het hele verhaal is echter de land- en tuinbouwsector.
De land- en tuinbouwers behoren tot de meest gecontroleerde producenten. Het is een sector die ondanks de steeds strengere normen al sinds mensenheugenis instaat voor de productie van ons voedsel.
De sector kijkt met lede ogen toe hoe het mogelijk is dat andere economische sectoren jarenlang gronden kunnen vervuilen bij de productie van materialen die weliswaar hun nut hebben in de samenleving, maar zeker niet vergelijkbaar zijn met de noodzakelijke productie van voedsel. Ondertussen wordt het doen en laten van de land- en tuinbouwsector al jaren met een vergrootglas gevolgd!
Dat men ook de economische activiteit landbouw mee moet evalueren in de context van de klimaatopwarming en het duurzaam beheren van onze natuurlijke bronnen is evident en de sector begrijpt dit ook.
Wij leven in een dichtbevolkt gebied dat historisch gegroeid is en de mens genoopt heeft tot ingrepen zoals het ontbossen om in de toenemende vraag naar voedsel te kunnen voorzien. De bevolking is niet afgenomen en dit zal ook het komende decennium niet zo zijn. De behoefte is dus nog steeds dezelfde!
Onevenwichtige besluitvorming
Vandaag kunnen wij er niet naast kijken dat er een onevenwicht is in de besluitvorming dat toekomstbepalend is voor de landbouw. De landbouw wordt veel te weinig gewaardeerd voor haar dagdagelijkse inzet en noeste arbeid om in onze behoefte aan voedsel te voorzien.
Landbouwers komen continu in beeld als het over vervuiling gaat, terwijl andere vormen van vervuiling onder de radar blijven. De sector heeft de voorbije jaren heel wat verstrengingen ondergaan. Het doet hen pijn vast te stellen dat instanties met overheidsgeld landbouwgrond aankopen om vervolgens om te zetten in natuurgebied.
Landbouwers zijn naast voedselproducenten ook de behoeders en beheerders van de open ruimte en het is frustrerend te moeten vaststellen dat gronden die zij niet in beheer hebben, evolueren naar ontoegankelijke velden met distels en netels.
Vandaag is de situatie zo dat, als er nieuwe fietspaden moeten aangelegd worden, deze dikwijls ten koste van landbouwgrond worden aangelegd. Bebossing gebeurt steeds vaker op landbouwgrond en voor het creëren van natte gronden wordt evenzeer grond afgenomen van de landbouwsector. Voor alle duidelijkheid: de landbouwsector is niet tegen veilige fietspaden of tegen natuur, maar het mag niet en, en, en telkens ten koste van landbouwgrond zijn.
Het onevenwicht in de besluitvorming moet dringend hersteld worden. De landbouwsector moet een volwaardige partner zijn. Er kan niet, enerzijds, blijvend landbouwgrond ingenomen worden, waardoor de voedselproductie in het gedrang komt, en anderzijds propaganda gemaakt worden om lokaal te kopen en te produceren.
Het verzekeren van eigen voedselproductie is broodnodig en is een absolute noodzaak, niet alleen om voor het noodzakelijke voedsel te zorgen, maar ook om onze ecologische voetafdruk in de voedselvoorzieningen te verkleinen. Landbouwers zijn idealisten die geen 8-tot-5-job hebben, maar dag en nacht in de weer zijn. Uiteraard om hun boterham te verdienen, maar ook – en vooral – om ons allemaal van voedsel te voorzien.
Geen landbouw, geen eten op tafel!
