Edito: Probleemwolf of probleemmensen?
Al enkele jaren zitten er terug wolven op ons Belgisch grondgebied. De situatie evolueerde zelfs zodanig dat een nieuwe term zijn intrede deed in onze taal en dat er nu ook sprake kan zijn van een ‘probleemwolf’. Helaas is ook deze thematiek gepolariseerd. Dat doet ons belanden bij een nieuwe term: ‘probleemmensen’.
De aanwezigheid van de wolf heeft gevolgen die niet alleen landbouwers, maar ook plattelandsbewoners raken, namelijk het verlies van vee, huis- en gezelschapsdieren. Er is hier niet alleen een financiële, maar ook een socio-psychologische impact (verdriet, angst, woede, onbegrip).
Wie met dit leed geconfronteerd wordt, belandt begrijpelijk snel in het kamp van diegenen die tegen de wolf zijn, versus het kamp van ‘Welkom Wolf’. Dat de gemoederen stevig verhit zijn tussen beiden, bleek afgelopen najaar op een infoavond. Volgens de spreker die avond ligt de oorzaak van deze commotie helemaal niet bij de wolf zelf, maar bij de mens. Moeten we dus van probleemmensen spreken in plaats van van probleemwolven?
Dat kinderen bang zijn van de wolf is volgens Jan Loos te wijten aan een verkeerde opvoeding door hun ouders. Hij stelt dat er meer kinderen gedood worden door een auto dan door de wolf. “Hebben de kinderen dan ook schrik van auto’s?”, stelt hij. We denken dat we hier echt kunnen spreken van probleemmens, dan wel van probleemwolf.
Gelukkig gaan er nu stemmen op die wijzen op de psychosociale gevolgen, die stellen dat we moeten vermijden om het slachtoffer – de landbouwer of de burger met schade – te beschimpen. Er gaan ook binnen het beleid stemmen op om de beschermde status van de wolf minder strikt te maken. Onlangs vroeg nog de directie van het Nederlandse natuurpark ‘Hoge Veluwe’ om de wolf te mogen vangen of doden. Sinds de komst van de wolf daar halveerde hun kudde moeflons, nochtans is het natuurgebied omheind. Dit doet de directie spreken van bewuste uitzetting van de wolf. Ja, we mogen dus spreken van probleemmensen.
Helaas vinden we in deze thematiek weer gelijkenissen met andere problematieken die de landbouwsector momenteel treffen. Opnieuw is er miskenning voor de landbouwers en is er geen oog voor de gevolgen van het gevoerde beleid voor hen. Opnieuw heeft men het besef verloren dat we in het Vlaanderen van 2022 leven en niet meer in 1822. Er is in deze thematiek dus terecht sprake van probleemmensen.
