Keuzezorgen
In Nederland stoppen de komende maanden naar verwachting 1.000 tot 2.000 melkveehouders met melken. In het land werd er na de opheffing van het melkquotum uitgebreid dat het een lieve lust was. Daarbij werd de fosfaatproblematiek glansrijk genegeerd, tot Europa Nederland hard in het oorlelletje neep. Gevolg is nu dat er dit jaar in Nederland 160.000 koeien moeten en zullen verdwijnen. Eén piste om daar te geraken is het uitwerken van een stoppersregeling. De derogatie blijft behouden.
Ook in suikerbietenland blijft het wringen met het aflopen van het suikerbietenquotum. Net als bij het verdwijnen van het melkquotum wordt er meer vrijheid-blijheid belooft. Maar van die aankomende blijheid is momenteel weinig te merken. De onderhandelingen tussen de Tiense Suikerraffinaderij en de vertegenwoordigers van de planters zitten muurvast.
Vanuit de fabriek wordt er verwezen naar de concurrentie met andere filialen van de moedergroep Südzucker. Zij stellen dat het uitbetalen van een hogere bietenprijs de rendabiliteit van de Tiense afdeling - in vergelijking met andere filialen - zou benadelen. Dat zou de toekomst van de Belgische bietenteelt in het gedrang brengen.
Vanuit de syndicale hoek wordt er gevraagd naar arbitrage door de overheid tegen de minder dan de aangeboden kostendekkende prijs. De Tiense Suikerraffinaderij kiest voor full gaz vooruit en zegt deze maand nog de documenten voor de contracten naar de bietenplanters te sturen. Bietenplanters lijken deze ook te zullen tekenen, waarbij een deel zelfs te kennen geeft voor méér oppervlakte te willen tekenen. Vraag is of dit gebeurt uit enthousiasme of uit het ontbreken van betere alternatieven.
De overgang van een quotumtijdperk naar een postquotumtijdperk gebeurt blijkbaar altijd met schokken en blutsen. Aan de boer om telkens goed zijn eigen rekening te maken en de gevolgen te dragen. Quotumvrij geeft keuze, maar nog meer keuzezorgen.
