Opinie: de bocht lijkt ingezet bij N-VA
Op het Europese beleid schieten is makkelijk. Dat beleid vroeg genoeg bijsturen en nadien verstandig implementeren op Vlaams niveau, dat vraagt vooruitziendheid. De bocht lijkt ingezet bij de N-VA, denkt Europees parlementslid Tom Vandenkendelaere (cd&v) in een ingezonden opinie.
Aan boerenwijsheden geen gebrek in het opiniestuk van Vlaams minister van Energie Zuhal Demir (N-VA) in De Tijd over de impact van Europese wetgeving op Vlaanderen. Doorweven met Griekse mythologie leest het stuk als een quasi-ode aan de Vlaamse boer.
Het is de schuld van Europa
Na maanden gebeuk tegen cd&v, de landbouwers en de Boerenbond in, groeit het besef dat het schijnbaar verwaarloosbare landbouwelectoraat van amper 23.000 boeren op veel meer sympathie kan rekenen dan het kabinet-Demir had durven te vermoeden. Het beeld van een hardvochtige groen-conservatieve beleidspartij die over lijken gaat, dient dringend te worden bijgestuurd.
“Niet ik bedoel het slecht, niet wij in Vlaanderen, het is de schuld van Europa!” Dat Demir op dit electoraal heikel moment teruggrijpt naar een beproefde N-VA-strategie, verbaast niet. Was het niet voorzitter Bart De Wever die in 2015 samen met David Cameron voor minder Europa pleitte? Richtte Kamerlid Sander Loones niet zijn bazooka op de Europese Centrale Bank toen we maar net een deflatie wisten te vermijden?
Europopulisme
Dat de N-VA komt aandraven met kritiek op de ambitieuze Green Deal van de Europese Commissie past hen electoraal goed. Een beetje europopulisme was hen nooit vreemd, maar ze lieten het de afgelopen jaren - bewust? - varen. Nu lijkt het thema terug van nooit weggeweest. Met Frans Timmermans als welwillende verzinnebeelding van de Europese regeldrift biedt dat perspectief op succes.
“Mooie verklaringen afleggen, is te makkelijk als iemand anders het vuile werk moet doen”, schrijft Demir. Dat klopt. Maar waarom werd dan de uitvoering van het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid op Vlaams niveau geblokkeerd ondanks de Europese goedkeuring?
De Europese regelgeving dient te worden bijgestuurd waar nodig, zo vroeg mogelijk in het proces. Dat vereist een collectieve Vlaamse inspanning op het zeer competitieve Europese speelveld. Maar de omzetting naar Vlaamse wetgeving van goedgekeurde Europese wetgeving is minstens even heikel. Terecht verwierf CD&V tijdens de Vlaamse regeringsonderhandelingen dat niet langer aan ‘gold plating’ gedaan wordt: niet strenger zijn dan nodig, enkel en alleen om de beste Europeaan van de klas te zijn.
Natuurherstelwet
Opvallend is dat Demir als vermoord zwijgt over een van de kroonstukken van de Europese milieuwetgeving die op tafel ligt, de natuurherstelwet. Die voorziet in juridisch afdwingbare doelstellingen om de biodiversiteit zowel in als buiten Natura 2000-gebieden te herstellen tegen 2050.
In een regio als de onze, waar wonen en werken, platteland en stad en natuur en landbouw zo immens met elkaar verweven zijn, stevenen we af op een stikstof bis en zelfs een ‘stikstof bis maxi’ als die wetgeving niet bijgestuurd wordt.
Al wie het goed meent met de Vlaamse landbouw en de natuur moet meewerken aan het herleiden van die natuurherstelwet tot proporties op Vlaamse maat. Dat vereist een collectieve inspanning van alle politici over alle beleidsniveaus heen.
