De controle van virale dierziekten wordt volgens dierenarts Hans Nauwynck dan ook veel efficiënter aangepakt dan die van humane virale ziekten. “In de intensieve veehouderij is men veel beter vertrouwd met vaccinatie. Bioveiligheid staat er hoog op de prioriteitenlijst. Wanneer een varken naar een andere (buitenlandse) locatie verhuist, gaat daar menig bloedonderzoek mee gepaard. Het dier wordt volledig sanitair gescreend. Toeristen vliegen daarentegen de aardbol rond zonder enige ziektecontrole. Het leidde tot de snelle verspreiding van Covid-19.”
Quarantaine, all-in all-out en reiniging en desinfectie zijn in de intensieve veehouderij routinepraktijken. Je komt ook niet op het bedrijfsterrein, laat staan in de stal, zonder je aan te melden, een douche te nemen en bedrijfskledij aan te trekken. Nauwynck maakt de ironische, maar herkenbare vergelijking met een crèche. “Daar haalt iedereen ‘zomaar’ zijn kinderen af. Dat is nochtans een jungle voor virussen en bacteriën. De burger heeft eigenlijk geen notie van bioveiligheid!”
Nauwynck pleit ook voor grondigere diagnoses in de humane geneeskunde. “Bij problemen zoeken dierenartsen naar de oorzaak. Die diagnose is nodig om de ziekte grondig aan te pakken. Artsen behandelen vaak enkel de symptomen. Een ‘snotneus’ kan nochtans vele oorzaken hebben…” Een volledige diagnose stellen is dus cruciaal. In de diergeneeskunde loopt men ook op dat vlak weer voorop. PathoSense, ontwikkeld aan de faculteit diergeneeskunde, laat toe om het volledige infectiebeeld bloot te leggen en efficiënter in te grijpen. Als dat mogelijk is voor een dier, moet dat dan ook niet kunnen voor de patiënt? Hoog tijd om het veterinaire denken over te dragen naar de humane geneeskunde!
