De huidige pachtwetgeving is echter verouderd, waardoor ze niet altijd – meer niet dan wel – voldoet aan de huidige behoeften en heel wat hiaten bevat. Voor Vlaams minister Hilde Crevits (CD&V) is het 1 van de belangrijkste (landbouw)dossiers in de huidige legislatuur van de Vlaamse regering.
Het huidige beleidskader van de Pachtwet verwijst naar het Burgerlijk Wetboek en naar de wet van 4 november 1969 tot beperking van de pachtprijzen. Na de regionalisering is Vlaanderen sinds 1 juli 2014 volledig bevoegd voor de pachtwetgeving in Vlaanderen. Het Vlaams regeerakkoord 2019-2024 en de beleidsnota Landbouw en Visserij 2019-2024 stellen voorop dat de pachtwetgeving moet worden omgevormd tot een Vlaams Pachtdecreet.
In het regeerakkoord staat daarover het volgende:
- Nieuwe pachtcontracten worden schriftelijk opgesteld.
-Er komt een billijk evenwicht tussen de rechten en plichten van de pachter en de verpachter.
- De mogelijkheid wordt ingevoerd om pachtcontracten te sluiten voor een vaste termijn van een veelvoud van 9 jaar.
- De wet wordt gender- en samenlevingsneutraal gemaakt.
- Het moet mogelijk zijn dat verpachters randvoorwaarden opleggen inzake het aanbrengen van al dan niet vergunningsplichtige infrastructuurwerken (zoals drainage, ophoging..
- De pachter wordt daarbij teeltvrijheid en vrije keuze van teelttechniek gegarandeerd.
Daarnaast zou ook worden bekeken welke andere instrumenten kunnen worden uitgewerkt die eigenaars en gebruikers ertoe aanzetten om gronden ter beschikking te stellen van landbouwers.
