Els Pottie: De boerin is geëmancipeerd de voorbije jaren
Jaarlijks vieren we op 8 maart ‘Internationale Vrouwendag’. Die dag ontstond in de 20e eeuw toen vrouwen opkwamen voor hun rechten. Ook in de landbouw is dat het geval. Naar aanleiding van de afgelopen Vrouwendag liet Landbouwleven 5 sterke en fiere boerinnen aan het woord over het ‘vrouw zijn’ in de landbouwwereld. Één daarvan is Els Pottie uit Ledeberg, varkensboerin en verpleegster op Covid-afdeling.
Ervaar je de landbouwwereld nog als een echte mannenwereld?
Neen. Ik voel me als vrouw zeker erkend binnen de landbouwwereld. Doorheen de jaren heb ik hierin een zeer duidelijke evolutie in positieve zin gemerkt. Waar vroeger vertegenwoordigers die op prospectie kwamen hun entree maakten met de vraag “is de baas niet thuis?”, is dit nu wel voorgoed verleden tijd. Als vrouw werken we even hard mee aan het welslagen van de taken op het bedrijf, zowel met de handen als met het hoofd. Dat er nu ook véél meer dan vroeger vrouwen bedrijfshoofd zijn én dit zeer goed doen, bewijst dat de vrouw in de landbouw duidelijk geëmancipeerd is de voorbije jaren. Sommige bedrijven waar wij klant zijn richten hun briefwisseling, of aanspreektitel op de factuur bijvoorbeeld, steevast altijd aan ons beiden. Niet dat dit voor mij zo nauw steekt, maar ik heb het toch zeker opgemerkt en weet het zeker te waarderen.
Zijn de taken op het bedrijf nog te stereotiep verdeeld?
Ons bedrijf is een gemengd landbouwbedrijf met veeteelt, zeugenhouderij en akkerbouw. De varkenstak neem ik voor mijn rekening, alsook alle administratie en bestellingen van voeders of toeleveringsproducten van zowel de rundvee – als varkenstak. Mijn man is verantwoordelijk voor het rundvee en het landwerk. We hebben dus elk ons terrein en verantwoordelijkheden, maar springen bij waar de ander hulp kan gebruiken. Maar overleg is noodzakelijk, we beheren immers één gezamenlijke portemonnee. Dat elk zijn vaste taken heeft, is zeker een plus: qua opvolging, qua vlotheid in het werk... Ik denk dat dit om die redenen ook op de meeste bedrijven zo is.
Voel je je als boerin voldoende gesteund door de overheid?
In de landelijke gemeente waar ik woon, voel ik me als landbouwersvrouw zeker gewaardeerd. We hebben een burgemeester met een hart voor de landbouw, maar die vooral de noden, frustraties en problemen die in ons beroep specifiek zijn, kent. Ons vakjargon behoeft alvast géén vertaling bij ons op de gemeente. Bij de opstart van onze nieuwe zeugenstal, kwam het voltallige schepencollege op bezoek. Hun blijk van interesse in onze investering en ons werk heb ik erg geapprecieerd. Rond de steun of ondersteuning vanuit de overheid, ben ik erg negatief. De waardering voor de landbouw(st)er die dagelijks zijn/haar best doet om een kwalitatief product te produceren, is volgens mij ver zoek. Het is gemakkelijk om voor elk maatschappelijk probleem met de vinger te wijzen naar die ene minderheidsgroep…Vooral het gebrek aan perspectief op lange termijn voor een bedrijf is een zéér grote bron van stress. Het bekomen of verlengen van een vergunning wordt meer en meer een ware nachtmerrie. Ik vrees heel vaak dat ik tot de laatste generatie landbouwersvrouwen behoor. Ik zal er alles aan doen om met trots mijn beroep als landbouwster naar de buitenwereld uit te dragen door te tonen waar ik mee bezig ben.
