Edito: Landbouw is toch geen publiek domein, of wel...?
De landbouw is zonder meer bepalend voor het platteland. De sector kleurt het landschap met zijn dieren en gewassen. Die gewassen zijn letterlijk de broodwinning van de boer. En dat wordt wel eens vergeten! Het nodige respect voor andermans goed is soms ver te zoeken... en de wet werkt daar niet altijd aan mee.
In de Nederlandse taal kreeg dit fenomeen het mooie woord ‘moeskopperij’. Moeskopperij is vreemd genoeg al sinds 2005 geen misdrijf meer. De oogst is nochtans eigendom van de teler. Het is zijn broodwinning. Het is dan ook wraakroepend dat sommigen doen alsof de vruchten van het veld of de boomgaard gratis mee te nemen zijn. Dat is een vreemde redenering, want wanneer je diezelfde appel zonder betalen meeneemt uit de winkel, dan is het diefstal.
De recente wijziging van het goederenrecht zorgt opnieuw voor heel wat vraagtekens in de landbouwsector. Zoals de wet vandaag geformuleerd werd, kan iedereen immers zomaar braakliggende akkers betreden. Zodra een perceel werd bewerkt of werd ingezaaid, mag je dat niet meer. Heel wat recreanten op het platteland kennen ongetwijfeld niet eens het verschil tussen braak of bewerkt. Ze zullen zelfs ook een niet afgesloten weide of grasstrook aanzien als een onbewerkt perceel. De aangepaste wet lijkt dus bijna een vrijgeleide voor wandelaars en fietsers om een eigen willekeurige route uit te stippelen... over akkers en weiden. Wanneer de landbouwer verbodsbordjes hangt, blijkt dit euvel opgelost. Gezien de uitgestrektheid van de meeste percelen is het in de realiteit ondoenbaar om zo alle mazen van het net te dichten.
Een ondubbelzinnige bijkomende formulering in de nieuwe wetgeving had ook braakliggende akkers kunnen vrijwaren van ongewenste passage. Nu zal het ongetwijfeld her en der leiden tot overlast, waarbij de landbouwer niet eens recht tot spreken zal hebben. Jammer!
