Edito: Nog een label rijker
Sinds vorige week zijn we met ‘Bleu Vallon’ een label rijker. Daar is op zich niets mis mee, maar ziet de consument door het bos aan labels nog de bomen?
De vraag is ook of de consument wil zien wat er achter het label zit en niet enkel naar het prijskaartje kijkt. Daar verschilt ‘Bleu Vallon’ van sommige andere labels. Het richt zich immers niet rechtstreeks tot de consument, maar tot de restauranthouder. Hier blijkt een probleem op te treden: Belgische menukaarten tonen te weinig Belgisch witblauw rundvlees. Hoe komt dit? Zijn we niet chauvinistisch genoeg, is het te duur, te ordinair, te onbekend, te... ? We kunnen nochtans een boek vol schrijven over de troeven van het Belgische witblauw rundvlees. Zowel op smakelijkheid als duurzaamheid haalt het topscores. Dit werd vorig jaar nog onderstreept met het label ‘Meat+‘.
Kijken we iets verder in de tijd terug – zo’n anderhalf jaar – dan zien we een gelijkaardige actie als nu. Toen werd er geen label maar een logo voorgesteld dat restauranthouders konden ophangen buiten aan hun zaak om aan te tonen dat ze met trots Belgisch rundvlees serveren.
Wat is nu het verschil tussen een label en een logo? Wij durven het ook niet preciseren. Wel dat ‘Bleu Vallon’ dit nu doet. Zij preciseren het rundvlees dat wordt geserveerd, namelijk Belgisch witblauw.
Begrijp ons niet verkeerd, we willen dit niet afbreken, maar de hoeveelheid labels en logo’s wordt misschien wat veel. Uiteindelijk draait het om identiteit en waardering voor het product dat erachter zit, dit zowel qua respect als qua verloning. Daar kan ‘Bleu Vallon’ nu misschien helpen. Eén van de initiatiefnemers, Fairebel, is immers geen onbekende als het gaat om een betere waardering van landbouwproducten. Ze wisten reeds eerder succesvol melk, fruit en vlees in de (super)markt te doen opvallen. Het is ook een klinkende naam: fair en Belgische straalt er onmiddellijk van af. Dat kunnen we nu helaas niet zeggen van ‘Bleu Vallon’. Je heb al wat tweetalige kennis nodig om ‘bleu’ te interpreteren en om de link te maken met Belgisch witblauw. Het toont aan hoe complex het in ons kleine landje is en toont ook het belang van de taalrol. De drijvende krachten achter het label zitten voor het gros aan de andere kant van de taalzijde, net als het zwaartepunt van de BBB-productie.
In juni vorig jaar werd met de nodige ambiance nog het label ‘lekker van bij ons’ voorgesteld. Dat was een heel goed initiatief, misschien moeten we ervan maken: ‘fair en lekker van bij ons’. Dan weet de consument direct waar het op slaat: 1. het is lekker, 2. het komt van bij ons en 3. de producent heeft er een faire prijs voor gekregen. Dat laatste wordt in de economisch moeilijke tijden steeds belangrijker. Ligt er geen duurzaamheid aan de basis, dan kan de rest niet volgen. Wie zorgt voor dit label?
