Edito: OngePASte toestanden
Wat een tijden beleven we: oorlog en een stikstofakkoord. Zoals beide zich bij een eerste aanblik uiten, hebben we er maar één woord voor anno 2022: ongePASt! Het druist in tegen de voornemens van ‘nooit meer oorlog’ en ‘nooit meer honger’ die we in de puinhoop vlak na de Tweede Wereldoorlog hoorden.
Het stikstofdossier is, ook voor een onafhankelijke redactie als Landbouwleven, moeilijke materie om tegenaan te kijken. Het blijkt vooral een Vlaams en Nederlands probleem. In Wallonië en de ons omringende landen lijkt het dossier minder zwaarwichtig. Is er daar geen impact op de natuur of worden de Europese regels daar gewoon anders geïnterpreteerd, afhankelijk van het kleur bril waardoor men kijkt?
Grote onzekerheid voor de landbouwsector evolueerde door het krokusakkoord naar blijvende onzekerheid, ook na 2025 en 2030. Wat als het dan nog niet goed genoeg is? Nu moet de belastingbetaler massaal betalen voor fouten uit het verleden. Fouten zijn van alle tijden. Ook in de toekomst zullen er dus nog fouten gemaakt worden. Zo blijkt nog maar eens dat (agrarisch) ondernemen in ons land op wankele poten staat. Waar net de overheid een betrouwbare partner moet zijn, falen ze daarin door bestaande vergunningen op losse schroeven te zetten.
Vandaag moet de landbouw zware lasten dragen en lijkt industrie en transport ongemoeid gelaten. Toch horen we bij Natuurpunt en bij minister Demir dat zij hun duit al in het zakje deden. Dan komen we terug bij het pijnpunt dat we hier eerder aanhaalden: vanuit welke hoek bekijk je iets? Is het stikstofbad halfvol, halfleeg of loopt het dan toch over?
Hoe zit het met de stikstofuitstoot van de natuurbeheerders zelf? Is dit meegenomen in het dossier? Vertel ons niet dat rottende hopen natuurmaaisel in natuurgebied geen nutriënten uitstoten, waardoor er ongewenste plantjes groeien. Is het niet al te makkelijk om naar de nabij gelegen boerderij te wijzen? Of ontbreekt het natuurbeheerders aan geld of aan goede wil om correct om te gaan met hun afvalstromen?
Hebben de betrokken ministers ondertussen al eens stilgestaan bij hoe we onze mondjes hier in de toekomst gaan voeden? Gaat dit nog met lokaal en met passie geproduceerd voedsel zijn? Of leveren we ons voor onze voedselvoorziening over aan (onbetrouwbare) landen die niet voldoen aan onze normen en waarden. Laten we een gezond evenwicht vinden tussen landbouw, natuur, bevolkingsdichtheid en menselijke activiteit. Dat is passend anno 2022.
