Meer doen dan hoofden tellen
“Uiteinelijk zijn het niet de organisaties die wetten en regels bepalen, maar de politiek.” Het is een uitspraak van Vlaams minister van Landbouw Joke Schauvliege in een gesprek met ons blad (p. 4).
Ze bedoelde daar naast de landbouworganisaties ook de ecologische organisaties mee. Ze legde uit dat ze graag aan tafel zit met middenveldorganisaties die voldoende representatief zijn voor een bepaalde achterban.
Dat laatste is moeilijker dan dat het lijkt. We laten boerenorganisaties ABS en Boerenbond met een duidelijke ledenstandpuntbepaling even buiten beschouwing. Maar we vermoeden dat de standpuntbepaling van heel wat middenveldorganisaties al te veel van achter een bureau gebeurt door een salarisideoloog. De achterban wordt er vervolgens bijgesleurd als gewillig scandeervee dat voorgekauwde slogans herhaalt, en kwispelstaartend petities ondertekent.
Een voorbeeld? De Standaard meldde dat het aantal opmerkingen tegen een op handen zijnde veldproef met genetisch gemodificeerde maïs voorlopig beperkt blijft tot zes. In 2013 ontving de overheid in een soortgelijke publieke raadpleging over een veldproef met ggo-pupulieren maar liefst 4.300 reacties. En dat terwijl populieren niet eens in de voedselketen belanden.
Voor het verschil kunnen twee oorzaken bedacht worden: of de achterban is op enkele jaren tijd massaal van mening veranderd ten opzichte van ggo’s, of de heren/dames achter hun bureau hebben andere prioriteiten.
Wat de verklaring ook mag zijn: politici doen er beter goed aan om niet alleen de hoofden te tellen bij dergelijke bevragingen, maar ook vooral naar de inhoudelijke argumenten onder de schedelpan te kijken.
Dat geldt des te meer voor landbouwgeralateerde thema’s (denken we maar aan de hele glyfosaatdiscussie) waarbij de luidste roepers niet diegene zijn met de grootste praktijkkennis.
