‘Oude grijze wolf’ vecht voor het voortbestaan van het Belgisch trekpaard
Ter gelegenheid van de jaarlijkse paardenzegening in Vlissegem (De Haan) zegende een ‘hooggeplaatste’ pastoor van dienst talrijke twee- en vierspannen met warmbloedpaarden en een twintigtal Belgische trekpaarden van soms ver buiten de gemeente. Onder de in trekpaarden sterk geïnteresseerde toeschouwers geraakten we aan de praat met mede-inrichter Jean-Pierre Markey.
Op de leeftijd van 80 jaar kwam Jean-Pierre Markey als organisator van vele streekevenementen bij het Belgisch trekpaard terecht.
Kantelmoment
In 1991 ontstond er een kantelmoment voor hem. Hij vernam dat de paardenvisserij op het punt stond om te verdwijnen. Hij wou dit tot elke prijs vermijden en zocht contact met de legendarische Mang Vanbillemont. Die sprak zich uit over het dreigende uitsterven van het Belgisch trekpaard, dat een eeuw geleden de welvaart in onze contreien teweegbracht.
Belgisch trekpaard in ere houden
Jean-Pierre, die sterk gebeten was door dit gesprek, wijdde in de jaren daarna een deel van zijn tijd aan dit levende erfgoed. Erfgoed omvat meer dan alleen tastbare objecten en gebouwen. Het gaat daarbij ook over immateriële zaken, zoals tradities, gewoonten en ‘metiers’ die van generatie op generatie worden en moeten doorgegeven worden. Het belang van erfgoed ligt in de rol die het speelt bij het vormen van onze identiteit, het respecteren van de geschiedenis van het Belgisch trekpaard en het in stand houden, doorgeven en verbinden met een deel van onze cultuur.
Om het Belgisch trekpaard in ere en levendig te houden, moeten niet alleen fokprogramma’s en keuringen georganiseerd worden voor fokkers, maar moeten vooral geïnteresseerde toeschouwers bekeerd worden om het vermaarde trekpaard te waarderen en misschien aan te schaffen mits goede begeleiding en informatie.
Ons trekpaard was tijdens de industriële revolutie midden de 19e eeuw nodig omwille van zijn sterk betrouwbare karakter voor het verplaatsen van zware lasten in de landbouw, scheepvaart, transport en industrie. Door visionairs in het Pajottenland werd door het kruisen van meerdere rassen het Belgisch trekpaard gefokt. Het werd het grootste exportproduct van het jonge België.
Vol vuur verdedigt Jean-Pierre het voortbestaan van het Belgisch trekpaard. Als kwieke 80-jarige ziet hij hoe de kern van het fokkersbestand kleiner wordt door het overlijden of stoppen in West-Vlaanderen van liefhebbers zonder opvolgers.
Krachtmeting voor trekpaarden
In het landelijke Vlissegem waren er eind 19e eeuw 250 boerenpaarden geregistreerd, vandaag geen enkele meer! Jean-Pierre besloot om als welzijnswerker iets te realiseren rond deze befaamde viervoeter. Een twintigtal jaren terug richtte hij ter gelegenheid van de jaarlijkse Vlissegem-kermis rond half juni met vrijwilligers een kampioenschap krachtmeting in voor trekpaarden die – goedgekeurd door leden van de dierenbescherming – plaatsvond op een weide pal naast de dorpskern. Eerst gebeurde dit met enkelspan, dan enkel tweespan en voor de laatstleden twintigste maal met 5 driespannen, wat uniek was. Onder toezien en controleren van een aangestelde veearts worden er voor en tijdens de wedstrijd gepaste onderzoeken gedaan!
Aandacht voor het trekpaard in kustgemeentes
Iedere deelnemer krijgt een startpremie met bovenop prijzengeld. Met dit en nog vele andere trekpaardevenementen tracht onze redenaar het Belgisch trekpaard in de aandacht te houden van vele vakantiegangers in en rond de kustgemeente De Haan. Andere kustgemeentes trekken mee aan de kar, waaronder Koksijde met zijn door erfgoed erkende garnaalvissers, en Middelkerke, dat tijdens de landbouwdagen zijn strand ter beschikking stelt voor shows met het trekpaard. Oostende, Blankenberge, Wenduine en Nieuwpoort zijn vragende partij voor het trekken van praalwagens tijdens hun stoeten door Belgische trekpaarden, gemend door hun terecht fiere eigenaars.
Voorstelling boek ‘In den Trek’
Na zijn vele anekdotes nodigt Jean-Pierre ons uit bij de voorstelling van zijn boek In den Trek. Daarin is het Belgisch trekpaard de rode draad die als levend erfgoed alle aandacht verdient om in ere te houden en door te geven aan de volgende generatie. Bijgewoond door vele geïnteresseerde niet-fokkers brengt deze ‘oude grijze wolf’ onze vriendelijke kolossen in the picture. Hij beschrijft er zijn levensweg, met vallen en opstaan, zonder voorkennis van boerenpaarden en zeevisserij. Het boek is rijkelijk geïllustreerd en opgefleurd met pittige anekdotes. Op zijn manier tracht hij bindend te zijn tussen het Belgisch trekpaard en zijn misschien toekomstige eigenaars.
De laatste woorden van zijn lezing waren: ju, vooruit!
