Een droeve troost
Als u deze krant in handen krijgt, zijn ze ermee begonnen: 4.000 varkens uit de besmette zone worden geruimd. Geruimd, en niet geslacht, want er wordt over gewaakt dat het vlees niet in de voedselketen terechtkomt. Enkele reis richting Rendac.
Er zal zoveel mogelijk getracht worden om de dieren nog levend de betrokken bedrijven te laten verlaten. Beelden van mannen in witte overalls en grijpkranen die kadavers en masse de vrachtwagen in zullen laden, zullen ons dus hopelijk bespaard blijven. Maar goed ook, want het zijn beelden waar elke varkenshouder koude rillingen van krijgt.
In tijden waarin de strijd tegen voedselverspilling hoog op de agenda staat, duikt één vraag logischerwijs op: is dit wel nodig? De vraag is des te prangender omdat het eerste boerenvarken met Afrikaanse varkenspest nog moet gevonden worden in ons land. Prangend ook, omdat de everzwijnen voorlopig rustig mogen (moeten) blijven zitten waar ze zitten.
De Waalse boerenorganisatie ‘Fugea’ is hard in haar oordeel. “Het is een oplossing die er uitsluitend op gericht is om de exportindustrie te beschermen”, klinkt het. Weinig collegiaal, maar helemaal gelogen is het niet. Al sterven (bio)varkens met uitloop even hard en misschien wel het eerst aan Afrikaanse varkenspest.
Het is afwachten of het preventief ruimen van varkens, afnemers binnen en buiten Europa inschikkelijker zal maken ten opzichte van het Belgisch varken. In ieder geval is de kans op een overstap naar het gedomesticeerd varken met de ruiming kleiner geworden. Het is een troost, maar één die weinig blijdschap schenkt.
