Gunstig effect op klimaat door verhoging van het waterpeil in natuurgebied De Blankaart
In het natuurgebied De Blankaart in Diksmuide en Houthulst heeft de Vlaamse Landmaatschappij recent vier uitkijktorens opgetrokken. Het is het sluitstuk van het natuurinrichtingsproject. Voor het klimaat is het dan weer belangrijk dat het waterpeil werd opgetrokken. Zo droogt de veengrond minder uit en dus minder CO2.
De bouw van de uitkijkpunten vormt het sluitstuk van een natuurinrichtingsproject. Dank zij de torens kunnen wandelaars en natuurliefhebbers de natuur en het landschap van De Blankaart vanuit een nieuw perspectief bewonderen zonder de natuur te verstoren.
Het Blankaartgebied is een hotspot voor watervogels. Het behoort tot het Natura-2000-netwerk: het Europees beschermd netwerk van belangrijke natuurgebieden. De Vlaamse Landmaatschappij (VLM) heeft daarom tussen 2009 en 2018 terreinwerken uitgevoerd om meer rietmoeras te ontwikkelen rond de Blankaartvijver. Ook heeft de VLM de broeken (de laaggelegen weiden die ’s winters overstromen) beter ingericht voor de tienduizenden vogels die er elk jaar overwinteren of broeden.
Meer water, minder CO2 in de lucht
Om de waterrijke natuur alle kansen te geven, is in een zone van ca. 900 ha het waterpeil verhoogd. Deze vernatting heeft ook een gunstig effect voor het klimaat. Doordat meer water in het Blankaartgebied opgeslagen is, verhinderen we dat de veengrond uitdroogt en daarbij CO2 afgeeft. CO2 is het belangrijkste broeikasgas dat verantwoordelijk is voor opwarming van de aarde.
’s Winters komt het Blankaartgebied deels onder water te staan, waardoor je vanop de kijktorens doorheen het jaar een wisselend zicht krijgt op het omliggende land. Voor het ontwerp van de uitkijkpunten komt de inspiratie uit de rietmoerassen.
Zoals de roerdomp met zijn rijzige gestalte opgaat in het riet, zo gaan de torens op in de open ruimte van de Blankaart, terwijl het tegelijk bakens in het landschap zijn. De opgaande wanden met schuine elementen, openingen en groen plexiglas, verwijzen naar de rietkragen waarin vogels zich kunnen verschuilen en die toch een zekere transparantie hebben.
