Hubert Staelens: ‘We moeten samen het trekpaard in ere houden’
Landbouwer en loonwerker Hubert Staelens uit Assenede (73 jaar) was gedurende 18 jaar actief in de gemeenteraad en het schepencollege van Assenede. Naast zijn drukke werkzaamheden is hij een fervente fokker en trekpaardenliefhebber. Over de passie voor zijn paarden hadden we een gesprek.
Vanwaar komt je passie voor trekpaarden?
H.S. “De liefde voor de trekpaarden komt van thuis uit. Mijn ouders waren landbouwers en hadden 2 vosse trekpaarden, Dona en Fanie, waarmee gefokt werd. Toen ik 6 jaar was, mocht ik van mijn vader met Dona rijden om de gezaaide gerst in te eggen. Tijdens mijn jeugd heb ik vele jaren met de paarden op het veld gewerkt. Bij het naderen van een geboorte werd er bij het paard gewaakt en daar wilde ik bij zijn om samen met mijn vader de geboorte mee te maken.
Ik heb momenteel 4 trekpaarden waarmee ik fok: Rachel van het Domineeshof, Pia van ' t Vredehof, Verona van 't Sparrenhof en Fortuna de la Mazenque, alle vier gekocht bij Eddy Van Langenhove. Sinds mijn huwelijk in 1972 met Rita Bobelyn heb ik het ouderlijk loonwerkbedrijf overgenomen en was er geen tijd meer voor de trekpaarden. Maar door de jaren heen begon het terug te kriebelen. Door contact met Georges Van Laere, die ook 2 trekpaarden had, werd de eerste stap gezet om zelf opnieuw trekpaarden te houden.
Hoeveel paarden ik zelf al gefokt heb, kan ik niet op 2 handen tellen. De belangrijkste zijn: Jim van de Fonteine, gekeurde hengst; Pim van de Fonteine, kampioen in Appels en Olga van de Fonteine, 3de op tal in Appels. Door het contact met hengstenhouderij Van Langenhove kan ik soms een goede merrie op de kop tikken. Ikzelf doe niet mee aan prijskampen. Dit is een hele klus om alles in orde te brengen en met mijn werkzaamheden is dat moeilijk te combineren. Maar ik ben wel graag op de prijskampen tussen de paarden en de mensen.
Ik rijd nog altijd graag met de paarden. Daarom heb ik enkele jaren geleden Fortuna de la Mazenque ingespannen en geleerd op kordeel. Tevens heb ik mijn driewielkar gerestaureerd. Zo kan ik - wanneer weer en tijd het toelaten - op zondagmorgen met paard en kar eropuit trekken.
De grootste vreugde is voor mij een veulen verwachten en de geboorte meemaken. Het wachten gebeurt nog altijd op de wijze zoals vroeger. Ik waak bij de moeder in een open stal. Jammer genoeg horen daar ook teleurstellingen bij. De grootste was een 10-tal jaar geleden. Hera van de Verlatenhoeven, de moeder van Jim van de Fonteine, liep op haar laatste dagen. Ik vertrok met mijn sproeimachine naar het veld. Bij het vertrek was er niets te zien. Ze stond rustig te grazen in de weide. Ik was nog geen 2 minuten weg of mijn vrouw belde me al op dat de merrie aan het veulen was. Binnen de 5 minuten stond ik terug thuis. Ze stond recht en ik zag 2 voorpootjes. Onmiddellijk heb ik de touwtjes eraan gedaan en geholpen bij de geboorte. Maar jammer genoeg was het merrieveulentje reeds dood. Dat deed pijn. Ik verkoop mijn veulens aan Eddy Van Langenhove. Zo kan ik eens een goede merrie kopen.
Dat ons Belgisch Trekpaard blijft bestaan. Dat de ruzies binnen de verenigingen stoppen en dat we samen het trekpaard in ere houden. Zo gaat ook het werk van onze voorouders niet verloren.
