“Voedsellandschappen zijn een creatieve manier om de agrarische open ruimte te beschermen”
Moestuinieren, samentuinen, volkstuintjes, buurttuinen en zeker ook stadslandbouw: in corona-tijden wordt almaar meer belang gehecht aan lokale voedselvoorziening en aan regionale strategieën. Maar waar staan we daarin vandaag? Het staat vast dat al voor de coronacrisis meer dan de helft van de Vlaamse gemeenten nog meer wilde inzetten op lokaal Voedselbeleid. Landbouwleven zet een en ander op een rijtje en maakt een stand van zaken op.
Het is een bekend fenomeen: wie groene vingers heeft, werkt graag in de tuin. Dat kan individueel, maar meer en meer gebeurt dat (moes)tuinieren in groepsverband. Het versterkt ook vaak de sociale cohesie en zorgt voor een hernieuwde (voedsel)band tussen producent en consument.
Wat we zelf doen, doen we meestal ook beter. Groenten uit...
Dit artikel is alleen voor abonnees
U heeft uw maandelijkse limiet van gratis beschikbare artikels bereikt
Abonneer nu
Al abonnee of geregistreerd?
Log in of
Activeer uw abonnement