Het aflopende jaar was voor mij als minister het jaar van de arresten. Januari begon met een arrest van het Grondwettelijk Hof dat de terugdraaiende teller vernietigde, met grote gevolgen voor vele gezinnen. In februari kwam daar nog eens het stikstofarrest bij dat de vergunningverlening in Vlaanderen op losse schroeven zette.
Om nog maar te zwijgen van een grondwaterarrest dat helder stelt dat we in vele Vlaamse gebieden minder water moeten wegpompen. Telkens weer werd ik geconfronteerd met een uitspraak over beleid van het verleden, wat maakte dat ik snel met oplossingen moest komen.
In eer en geweten heb ik dat proberen te doen, met het algemeen belang van de mensen voor ogen. Dat is niet altijd evident en je krijgt soms veel kritiek, maar uitdagingen laten aanmodderen en doorschuiven naar de opvolger, dat is niet mijn manier van aan politiek doen.
Persoonlijk heb ik dit jaar dan weer redelijk sportief beleefd. In de eerste maanden van 2021 ben ik weer beginnen joggen, een oude passie die ik, na mijn bevalling van Rozanne, intussen bijna 4 jaar geleden, nu pas terug opgepikt hebt. Dat doet enorm veel deugd voor je mentale kracht, een looppartij doorheen onze bossen en natuur geeft je echt een boost. En ik hou het nu goed vol. Minstens 3 keer per week ga ik lopen en het lukt zelfs al opnieuw om 10 km te doen. Ik hoop dat dus vol te houden, het helpt me even mentaal tot rust te komen tussen alle zware dossiers door.
Ik hoop dat 2022 een jaar mag zijn waarin we, op de zakdoek die Vlaanderen groot is, een mooie harmonie kunnen vinden tussen activiteiten zoals landbouw en industrie enerzijds, maar anderzijds eindelijk zorgen dat we de tanker keren om onze biodiversiteit, natuur, water- en luchtkwaliteit structureel te verbeteren. Maar laat me jullie lezers bovenal een goede gezondheid toewensen.
