Opinie: Burgers voorzien van voldoende, gezond en betaalbaar voedsel uit eigen streek
Een van onze lezers uit een noodkreet uit naam van onze boerenjongens en meisjes. “We willen boer worden op een menswaardige manier, we willen niet voor de voeten van de wolven gegooid worden!”
Na WO II werd eerst de EEG en later de EU opgericht met als hoofddoel: ‘Nooit meer oorlog en nooit meer honger’. Om dit alles te begrijpen moeten we misschien even terugkeren naar het begin van de 20ste eeuw.
Noeste werkers
Onze grootouders, die boeren waren, hadden al vlug te maken met de Eerste Wereldoorlog. Zij moesten hun hoeve verlaten en veelal met een grote kroost vluchten naar Frankrijk. Toen ze na de oorlog in de jaren 1920-1922 terugkeerden, vonden ze alleen maar puin, kraters van bommen, en nieuwe bossen, die ontstaan waren doordat er niemand meer had kunnen zaaien en oogsten tijdens de oorlog.
De eerste jaren hadden ze meestal slechts een barak als woning. Met heel veel handwerk en wat paardenkracht trachten ze de akkers weer bewerkbaar te maken en ontgonnen ze de bosjes om weer vruchtbare grond te maken. Hun eten kwam uit hun eigen tuin en soms konden ze een varkentje slachten. Zich verwarmen gebeurde met het hout dat kwam van de ontgonnen bosjes, in de houtkachel. Maar zij werkten voort om de bevolking van eten te voorzien.
Ups en downs
In de jaren 30 kenden zij de grootste economische crisis van de eeuw. In de jaren 40-45 kenden ze de tweede WO. Het was weerom een tijd van armoede en honger, de tijd waarin men bonnen nodig had om aan voedsel te geraken. Na de oorlog kenden de boeren in de jaren 50 ook jaren van heel slechte prijzen.
Door de opkomst van de tractoren en verdere mechanisering kenden we een heropbloei van de landbouw.
Begin de jaren 70 kenden we weerom heel slechte landbouwprijzen. Dit verklaarde de massale betoging van 23 maart 1971 in Brussel. Daarna kreeg de landbouw opnieuw nieuw bloed, dankzij de modernisering die zich voordeed op vele bedrijven. De melkveesector, de varkenssector en ook de pluimveesector kenden een enorme expansie. Daarbij was ook een ganse industrie gebaat: de bouwsector, de machinesector, de verwerkingsindustrie en nog zo veel meer.
In de jaren 80 begon het tij te keren, met de invoer van de quota's, onder andere van melk. De afname van productie leidde niet tot hogere verkoopprijzen zoals men het ons toen voorstelde.
Op 1 januari 1996 kenden we de inwerkingtreding van het eerste mestactieplan (MAP 1). Niettegenstaande de boeren alles stipt navolgden, hebben ze ervaren dat zelfs na MAP 2, MAP 3, MAP 4, MAP 5 en MAP 6 de groene honger nooit zal gestild zijn.
Raketten naar het hart van de landbouwers
Dat alle macht momenteel ligt bij de N-VA en de groene long van de partij, is heel duidelijk. Wij hebben het PAS-dossier, het MAP-dossier en nu nog het pachtdossier waarmee minister-president Jan Jambon zo gelukkig is. In hun achterhoofd denken zij niet aan wat ik hierboven allemaal schreef en aan wat hun voorouders allemaal voor hen deden. Armoede en hongersnood is ver van hun bed, denken ze.
Momenteel schiet minister Demir zware raketten af recht in de boer zijn hart. Als je ziet hoeveel schade de raketten van Poetin aanbrengen aan de gebouwen in Kiev, dan weet je hoe het hart van de boer er momenteel uitziet.
Nu laat mevrouw Demir weten dat de landbouworganisaties eerst zelf hun voorstel moeten doen en dit binnen de 2 maanden, zo niet gaat haar MAP 7 in werking! Denken mevrouw Demir en de achterban van de N-VA nu werkelijk dat de boer eerst zijn graf zelf zal delven en dan zal laten weten dat de put klaar is, zodat de groene jongens van het kabinet Demir de boeren onmiddellijk erin kunnen gooien en toedekken met een laag grond om er bomen en struiken op te planten???
Als u de boeren verplicht om die put te graven, dan zal dit niet voor hen zelf zijn, maar denk eraan: als een hond moe getergd is, dan bijt hij van zich af. Misschien vallen mevrouw Demir en haar N-VA dan zelf in die diepe put!!
Ik heb dit geschreven in naam van de vele jonge boerenzonen die zo graag het beroep van hun vader, moeder, grootvader, grootmoeder zouden voortzetten met de edele hoop om de mensheid te kunnen voorzien van voldoende, gezond en betaalbaar voedsel uit onze eigen streek. Leve de boerenstiel!
