Edito: Met zijn allen terug naar af?
De afdeling Wetgeving van de Raad van State gaf een nagenoeg vernietigend advies over het zogenaamde ‘stikstofdecreet’. We lijken daarmee terug bij af te staan.
Het advies van de Raad van State is voor alle duidelijkheid geen schorsing of vernietiging van een decreet. Het is een raadgeving om tot goede wetgeving te komen. De wil van de Raad van State is geen wet, maar doorgaans wordt hiermee wel rekening gehouden. Indien niet begeeft men zich op glad ijs, want dan kunnen decreten bij het Grondwettelijk Hof vlot aangevochten worden.
Het is opmerkelijk dat afhankelijk van de bril waardoor men kijkt, men het advies anders interpreteert: van niet streng genoeg tot te streng. Zo vindt de minister van Leefmilieu, Zuhal Demir, in een eerste reactie dat de Vlaamse regering ‘niet te ver mag gaan’ in de tegemoetkoming van het advies. Tracht de politica hier een bocht om de wet te nemen?
De ‘hamvraag’ is hoe het nu verder moet? Daar had minister-president Jan Jambon geen antwoord op, na het aflopen van de extra ministerraad van dinsdag 3 oktober. Hij laat juristen het advies van de Raad van State onderzoeken. Met andere woorden: de ene jurist controleert de andere. Dit alvorens de politiek een piste van oplossingen per bezwaar wil bekijken. Dit vergt ongetwijfeld veel tijd, terwijl de Vlaamse regering voor de verkiezingen van 2024 wil landen met het stikstofdossier.
Er wordt al geklaagd dat er heel veel tijd verloren ging en dat er snel oplossingen moeten komen voor aflopende vergunningen. Iedereen ziet de urgentie in, nu we eigenlijk in een situatie zitten waarin er geen vergunningverlening meer mogelijk is. Jambon wees op de dreigende grote impact op de activiteiten van alle Vlamingen, gaande van de gewone burger tot de grootste industrieel. Hij is Ineos-topman Jim Ratcliffe duidelijk nog niet vergeten...
Waar het politieke beleid met de programmatische aanpak stikstof oorspronkelijk een kuil leek te graven voor de landbouwsector door ze onder meer harder aan te pakken dan de industrie, lijken we nu met zijn allen in deze kuil te sukkelen. De Nederlandse situatie is akelig dichtbij, nu ook bij ons bouw- en industrieprojecten tot stilstand dreigen te komen.
Rondom de politieke verantwoordelijkheid in dit dossier kan ons inziens niet langer heengegaan worden. In het verleden namen ministers voor minder ontslag. Zolang zij niet in staat zijn om sectoren en belangen te verzoenen, enkel zichzelf lijken te profileren, te polariseren en de landbouwsector te stigmatiseren, staan we nergens. Zo komen we keer op keer inderdaad... met zijn allen terug bij af.
