Piet Vanbruwaene en Elien (Het Elsthof) : ‘Er is nood aan verdere verbreding’

De glazen bol van een waarzegster had Piet Vanbruwaene niet nodig om te weten welk beroep hij later zou kiezen.

Liefde voor ‘koebeesten’

Toen hij als ukkepukje zenuwachtig op de schoot van de kwistig met geschenken uitdelende Sinterklaas zat, vertrouwde hij iedereen die het horen wil al toe dat hij ‘koeboer’ wilde worden. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet, als vierde generatie van een landbouwfamilie.

“De liefde voor de dieren, voor de koebeesten” , antwoordt Piet op het waarom van zijn beroepskeuze. “Een microbe, al heel vroeg. Runderen ja, geen varkens. Zetten ze me vooraan in een varkensstal, ik liep langs de achterkant weer naar buiten.” Piet volgde landbouwschool, eerst in Tielt en daarna in Torhout.

Grove (industrie)groenten

Zijn vrouw Elien is ook een boerendochter. “Mijn ouders hebben in Pittem een gemengd landbouwbedrijf: melkvee (een 70-tal runderen op 1 melkrobot) en grove groenten (onder andere bloemkolen, selder, aardappelen,...) voor de industrie. Mijn broer studeerde automechanica en liep al stage in enkele garages, maar hij heeft toch het licht gezien: hij zal later het ouderlijk bedrijf overnemen”, lacht Elien.

Ze zag zichzelf nooit werken op een landbouwbedrijf. Alleszins vroeger niet. “Ik heb thuis veel geholpen, maar ik zag me niet onmiddellijk dat later als beroep uitoefenen.”

Hotelschool Spermalie

Wat ze dan later wel wilde doen, was onderwerp van vele gesprekken aan de keukentafel bij de familie Colpaert. Elien wist het zelf zo goed niet, laat staan dat ze een voorkeur had. Ze trok uiteindelijk dan toch met veel enthousiasme op internaat in de hotelschool Spermalie in Brugge.

“Ik heb met veel interesse die opleiding gevolgd en studeerde na 6 jaren af.”

Elien werd een keukenprinses, maar stond ook graag in de zaal. Ze was dan ook vele jaren een graag geziene medewerker van hotel-restaurant Shamrock in Tielt. “Ik kookte graag, maar ik was nog liever onder de mensen.”

Hoofd van interimkantoor

Sociaal, vriendelijk, openhartig: het zijn karaktertrekken die Elien typeren, ook in haar latere job. En nee, toch niet in de horeca. “Ik heb 10 jaar in de interimwereld gewerkt, laatst als kantoorhouder van Actief Interim in Tielt.”

“Ik hield van het werk, met de vele klantencontacten, boeiend en afwisselend.” Tot die fatale dag, nu ruim 2 jaar geleden. Elien maakte bij een klus een hele zware val. Ze revalideerde lang en bezinde zich toen over haar verdere beroepsleven, met als gevolg dat Piet en Elien ruim één jaar geleden de hoevewinkel annex automatenshop openden. Daar wordt (onder andere) vlees van het Belgisch witblauw (al dan niet verwerkt en bereid) verkocht.

Beste van 2 werelden

Of hoe Piet en Elien op Het Elsthof het beste van 2 werelden combineren: hij kweekt het vleesvee, zij verwerkt dat vlees in de hoevewinkel annex automatenschop. De rest is geschiedenis.

Om terug te keren naar dat vleesvee: momenteel hebben ze 300 runderen van het witblauwe ras. “Het blijft onze trots. Men probeert alle soorten runderen te kweken, maar velen keren toch terug naar dat witblauw”, zegt Piet. “De voordelen zijn bekend: weinig verlies, hoog rendement, puur en mager vlees. Meer en meer, groter en groter werken: daar zijn we echter geen voorstander van. Integendeel, mijn ouders gaan ook niet kunnen blijven doen wat ze nu doen. Dus ja, we denken eraan om binnen enkele jaren te verminderen. We willen alles in eigen beheer doen, en blijven doen. De keten volledig gesloten houden.”

Piet houdt de bedrijfsvoering nauwlettend in de gaten, op alle domeinen. “Als de runderen na de zomer binnenkomen, worden ze natuurlijk geschoren. Veel aandacht gaat ook naar een uitgebalanceerde samenstelling van het voederrantsoen: met maïs- en graskuil, voederbieten en ook witloofwortelen, af en toe geven we ook andere groentesupplementen, zoals bijvoorbeeld aardappelsnippers. Daar moet je wel mee opletten: te veel van die snippers zorgt voor een verkleuring van het vlees, en dat wil je uiteraard niet.”

Verder krijgen de runderen ook krachtvoer. “Zo bevat Italiaans raaigras te weinig eiwitten voor een goede groei, zodat de runderen dan extra krachtvoeder bijkrijgen.”

3 maanden bij moeder

In de zomermaanden lopen de dieren buiten. “We hebben heel wat weides rond het bedrijf. Ze kunnen kiezen: binnen of buiten. We zorgen ook voor voldoende bomen, zodat er bij warm weer zeker voldoende beschutting is en dat doen we allemaal om het de runderen zo goed mogelijk naar hun zin te maken.”

“We waken over dierenwelzijn, duurzaamheid... in alles wat we doen: van weide tot bord. Na de geboorte krijgen de kalfjes biestmelk en blijven ze bij de moederkoe tot ze 3 maanden zijn. Daarna worden ze gespeend en kan de koe weer bij de stier, en kunnen de kalfjes verder groeien.”

Wanneer ze 3,5 jaar zijn, worden de vleeskoeien geslacht. Die zorgen dan voor 500 à 600 kg vlees. Jaarlijks zijn er ongeveer 150 kalvingen.

Naast de kweek van het vleesvee, is de akkerbouw volledig afgestemd op het voeder van de dieren: gras, maïs, aardappelen en voederbieten, goed voor 50 ha. Vader Ignace legt zich dan weer vooral verder toe op de varkensstapel, met 1.700 stuks op het landbouwbedrijf.

Een deel van het geslacht witblauw vlees wordt dus door Elien en Piet zelf verwerkt en verkocht. “Die verbreding is plezierig, maar het komt allemaal naast het gewone werk, deels uit noodzaak, wat uiteraard jammer is. Als het goed zou gaan in de stiel, zou je die verbreding niet nodig hebben en op voorwaarde dat we dan wel een eerlijke en goede prijs zouden krijgen”, zegt Piet.

Elien doet het werk graag. “Ook nu weer vind ik die afwisseling zo plezierig. In de beenhouwerij, het contact met de klanten, de opvolging van de webshop en sociale media... Ik kom weinig in de stallen. Ik hou van het bereiden van lekker vlees en smaakvollere maaltijden, van de verkoop.”

Schot in de roos

“Je hebt ook rechtstreeks contact met de klanten. Het is leuk als die dan zeggen hoe goed het wel is. Zo’n schouderklopje, die waardering doet veel deugd. Ja, ik voel me meer ondernemer dan boerin, maar in het dorp ben ik boerin. En daar heb ik helemaal geen probleem mee, zolang er maar respect is.”

Het vermarkten was een schot in de roos. “We zien de toekomst positief. Er is zeker nog mogelijkheid voor verdere uitbreiding. We zijn nog maar één jaar open. Op het openingsweekend was het precies of we maar 1 koe zouden verkopen. Het werk is echter niet te onderschatten. We hadden ons goed laten informeren en laten bijstaan, maar er blijft 1 belangrijke factor: ‘tijd’.”

“We vullen onze automatenshop 3 à 4 keer per dag aan, met vers vlees en bereidingen. We hadden verwacht dat mensen meer pakketten zouden kopen, maar dat gebeurt minder. Consumenten willen elke dag hun vers stukje vlees. En dat vinden we ook belangrijk, met als gevolg dat we nu 7 dagen op 7 open zijn en dus ook op zaterdag en op zondag hard werken. Intensief, maar zo leuk om te doen. We jeunen ons in wat we doen. Is dat niet het belangrijkste in je leven?”, lacht Elien. Ook Piet is enthousiast over zijn nieuwe uitdaging, hij versnijdt de karkassen thuis in hun atelier met veel zorg, en werkt samen met Elien aan unieke recepten, zo is de prépare één van de topproducten. Dat blijft toch het uithangbord van een goede, Vlaamse beenhouwerij, niet?

Familietijd aan zee

Tijd voor hobby’s is er bijna niet (meer), niet voor het kleiduifschieten van Piet, of het joggen van Elien. Op een vrij moment trekt het jonge gezin naar de kust. Voor zee, strand en... quality time met hun kinderen Clément en Auderic.

Lieven Vancoillie