Talpe was bijna 30 jaar voorzitter van het Stamboek van het Vlaams Paard. Hij was
ook het brein achter het herfokkingsprogramma van het Vlaams Paard in Europa.
Hobby werd beroep
Het is altijd mooi als je van je hobby je beroep kan maken. Dit geluk was weggelegd voor Roger Talpe. Als landbouwerszoon leerde hij de liefde voor de paarden en meer bepaald voor de trekpaarden kennen op het ouderlijke hof. Toch zou hij studeren voor metaalbewerking, maar na een paar maanden werk in de metaalsector wist hij langzaam maar zeker zijn weg te vinden in de wereld van de paarden, en kon hij zijn volledige beroepsloopbaan bezig zijn met zijn lievelingsdieren. Het werd een goed gevuld leven, waar gaandeweg het Vlaams Paard een steeds belangrijkere rol in zou spelen.
Ruiter bij de LRV
Roger werd een gepassioneerd ruiter bij de Landelijke Rijvereniging (LRV). Op jeugdige leeftijd trok Roger samen met zijn 3 broers naar tornooien en werd reeds op 13-jarige leeftijd aangesloten bij ‘de LRV Ruiters van Geluwe’. Roger slaagde er meermaals in om door te breken tot het nationaal kampioenschap. Reeds op 16- en 17-jarige leeftijd volgde hij lessen in Oud-Heverlee, waar de rijschool van de LRV gevestigd was. Deze lessen werden onder meer gegeven door Daniel Vandesompele.
De gebroeders Talpe lagen ook mee aan de basis van de oprichting van ‘LRV de Kruiseike Ruiters’. Roger zou het bij deze rijvereniging zelfs schoppen tot commandant van de vereniging. Deze functie zou hij 10 jaar op rij waarnemen. Roger reed er dressuur en springen en deed regelmatig mee aan cross country’s.
Trainer en jockey in de drafsport
Drafstal Ragolle werd uitgebaat door de oom en 2 neven van Roger. Hij werkte er een drietal jaar en, naast de verzorging van de paarden, stond hij ook in voor de training van de dravers. Regelmatig kwam hij ook als jockey uit op de wedstrijden. Hij deed dit zowel onder het zadel als in de sulky. Regelmatig waren er paarden die ijzers los hadden of die een hoefijzer kwijtspeelden. In het begin werd er hier en daar wat nagels opnieuw geklopt, na een tijdje werd er zelfs geëxperimenteerd om een volledig ijzer opnieuw te beslaan. Tijdens zijn verblijf op de drafstal te Waregem kwam niet alleen de liefde voor de hoefsmederij naar boven, maar daar leerde hij ook zijn echte grote liefde kennen. Via de drafsport leerde hij zijn toekomstige vrouw Mia Vanrenterghem uit Waregem kennen.
Een leven als hoefsmid
Roger droomde ervan om zelfstandig zijn beroep uit te oefenen met de paarden. Hij besloot om de stiel van hoefsmid te leren. In 1974 koos hij ervoor om de opleiding van meester-hoefsmid te volgen in Anderlecht. Dit was geen gemakkelijke keuze, aangezien de hoefsmederijschool 2 dagen per week – op zaterdag en zondag – doorging. Tijdens de week moest hij uiteraard gewoon verder werken. Gaandeweg kreeg Roger meer en meer werk als hoef-smid en kon hij er zijn beroep van maken. Uiteindelijk werd hij een zeer gerenommeerde hoefsmid die een groot klantenbestand wist op te bouwen.
Ook daar heeft Roger een opvolger in gevonden: zijn zoon Jurgen ging net als zijn vader naar Anderlecht om er de stiel van meester-hoefsmid te leren en zet de hoefsmederij verder.
Bezieler van het Vlaams Paard
Roger schreef vooral geschiedenis door als eerste het Vlaams Paard terug naar Europa te brengen. Het Vlaams Paard was op het einde van de 20ste eeuw in België opgeslorpt in het stamboek van het Belgisch trekpaard. In de Verenigde Staten en in Canada waren de genen van het Vlaams Paard echter bewaard gebleven.
Toen eind de jaren 80 een schare enthousiastelingen probeerden om het Vlaams Paard terug te fokken, via kruisingen van het inlandse ras met het Boulonnais trekpaard, werd dit via de pers bekend- gemaakt. Een familielid van de naar Canada uitgeweken paardenman en fokker George Cornelis stuurde dit krantenknipsel op naar Canada. George reageerde ogenblikkelijk en stuurde een brief naar het toenmalige bestuur van het Vlaams Paard. In zijn brief schreef hij: “Wat jullie proberen terug te fokken, loopt hier in Amerika met duizenden rond.” Hij nodigde het bestuur uit om hem te bezoeken en om de paarden ter plaatse te komen bekijken.
Helaas scheen niemand in het bestuur interesse te hebben in deze brief. Men wilde de ingeslagen weg van de kruisingen met de Boulonnais verderzetten. Eén iemand was wel gefascineerd door deze brief, namelijk Roger Talpe. Op zijn eentje legde hij de contacten, reisde af naar Canada en investeerde hij in de eerste aankoop.
Voorzitter van het stamboek
Roger stond mee aan de wieg van het Stamboek van het Vlaams Paard. Vanaf 27 oktober 1995 zou hij het stamboek leiden als voorzitter, en dit tot aan zijn dood in 2024. Hij heeft er dus net geen 30 jaar voorzitterschap opzitten. Zodoende heeft hij omzeggens bijna de volledige periode dat het Vlaams Paard terug in Europa aanwezig is, gestuurd en in goede banen geleid.
Vooral de officiële erkenning op 21 juni 2005 was een erkenning voor zijn inzet en werk. Wat hij als persoon alleen op de rails had gezet, kon uiteindelijk uitgroeien tot een officieel stamboek. Het was de kers op de taart voor al zijn inspanningen, en het koppig vasthouden aan zijn idealen.
Langs deze weg willen de leden, het bestuur en de jury van het Vlaams Paard hun innige deelneming betuigen aan de familie bij het overlijden van hun dierbare geliefde. Wij wensen hun veel sterkte toe in deze moeilijke dagen.
