China is vandaag de op 2 na grootste melkproducent ter wereld, maar de productie in eigen land voldoet slechts voor 70 % aan de binnenlandse behoefte. Daarbovenop wordt de situatie nog bemoeilijkt door de meerjarige hoge voerkosten en de schaarste aan grond en water, wat de melkveehouderij in China wel een heel dure aangelegenheid maakt.
Nieuwe projecten gericht op meer dan... 10.000 koeien
Volgens het adviesbureau Beijing Orient Dairy zijn er in 2020 iets meer dan 200 nieuwe Chinese melkveehouderijprojecten aangekondigd. 60 % van de nieuwe projecten is gericht op meer dan... 10.000 koeien, wat zou maken dat er de komende jaren... circa 2,5 miljoen koeien zullen bijkomen.
De invoer van vaarzen is uiteraard de snelste manier om een nieuw bedrijf te bevoorraden. Want zo wordt de tijd die nodig is om het vee in eigen land op te fokken, met ongeveer een jaar verkort. Invoer geniet trouwens ook de voorkeur omdat het vee vrij is van ziektes, die in de Chinese veestapel circuleren.
Een kans voor Europese landen voor de uitvoeren van fokrunderen?
Maar hoe en van waar invoeren? Nieuw-Zeeland besliste om de uitvoer van levend vee binnen 2 jaar stop te zetten wegens de bezorgdheid over het welzijn van vee dat lange tijd op schepen verblijft. De stijgende vraag uit China zet veehouders alvast aan om nog meer aandacht te besteden aan de fokkerij.
Urugay en China exporteren ook kleine hoeveelheden runderen, maar de transporttijden zijn 2 keer zo lang en de gebruikte rassen produceren minder melk, waardoor ze voor China minder aantrekkelijke opties zijn. Brazilië, de Verenigde Staten en ook Europese landen zouden goede bronnen van fokrunderen kunnen worden. Zo zijn er intussen onderhandelingen tussen China en de Verenigde Staten bezig.
