Edito: De groenen lappen het weer
De Europese natuurherstelwet leek van de baan, tot maandag 17 juni. Toen werd dit punt alsnog op de agenda van de Europese Milieuraad geplaatst door Brussels minister van Leefmilieu Alain Maron (Ecolo). Opnieuw lijkt in een belangrijk dossier voor de landbouwsector de ‘groene ideologie’ het gewonnen te hebben van realiteitsbesef.
Waar het stikstofdossier hét hoofdpijndossier is van de Vlaamse regering, is de Europese natuurherstelwet dat van het Europees Parlement. Voor beide dossiers is de weg ernaartoe allesbehalve een fraaie rit te noemen. In maart nam premier De Croo nog het voortouw om de natuurherstelwet (onderdeel van de Green Deal) niet te stemmen. Eerder deze week ondernamen enkele groene politici de laatste kunstgrepen om dit alsnog te realiseren.
De Brusselse minister van Leefmilieu, Maron, kreeg in zijn handelen bijval van de Oostenrijkse minister van Leefmilieu Leonore Gewessler, ook van een groene partij. Met haar ‘ja’-stem ging ze in tegen de wil van haar regering. Het is allesbehalve netjes als je het standpunt of de wil van het land dat je vertegenwoordigt niet respecteert. Hiermee lijken de Europese groenen opnieuw een dogma te hebben gerealiseerd. De trofee behalen is voor hen belangrijker dan de gevolgen ervan dragen. Dat ze er maar voor zorgen dat hun dogma niet op een drama uitdraait. Gezond boerenverstand legt het opnieuw af tegen opportunisme of ideologie, helaas…
Eerder dit jaar gingen Europese landbouwers meermaals manifesteren. De natuurherstelwet werd hierbij steevast mee aangehaald als reden voor het protest. Wat de sector onder meer tegen de borst stoot, is dat de economische impact nooit onderzocht is, en ook de effectieve haalbaarheid van de vooropgestelde maatregelen niet. Er heerst nog veel onduidelijkheid. Zagen we dit ook niet in het stikstofdossier? Duidelijk is wel dat het opnieuw om verdere juridisering gaat, zonder dat de impact op de vergunningsverlening goed bekend is. We wisten het al langer en hiermee is het nog eens bewezen: ondoordacht beleid wordt niet enkel op Vlaams niveau gevoerd, maar ook op Europees niveau.
De druk op landbouwgrond is hiermee nog eens opgevoerd én de noodzaak aan een landbouwherstelplan wordt verder zichtbaar. Opnieuw pleiten we ervoor om de sectoren landbouw en natuur niet tegen elkaar op te zetten, maar met elkaar te laten samenwerken. Tegenwerking heeft nog nooit veel bereikt, medewerking wel.
Waarom is het voor Europese en Vlaamse beleidsvoerders zo moeilijk om de mensen die in hun leef- en beroepspraktijk het eerst geconfronteerd worden met de wijzigende wetgeving vooraf een stem te geven? We zijn er zeker van dat landbouw en natuur samen mooie resultaten kunnen bereiken. Waarom moet er haast eenzijdig een wet worden opgelegd? Laten we hopen dat tegen de uitwerking van de natuurherstelwet het nieuwste kiesresultaat voor enige wijziging van de Europese en Vlaamse koers zal zorgen.
