Edito: Het recht op vergissing
Vlaams minister van Binnenlands Bestuur en van Binnenland en Steden- & Plattelandsbeleid Hilde Crevits (cd&v) wil voor burgers het 'recht op vergissing' invoeren. Mensen mogen kleine, onopzettelijke fouten maken zonder dat daar zware gevolgen aan gekoppeld zijn.
Hilde Crevits heeft het in de eerste plaats over administratieve fouten, zoals het te laat indienen van een attest of een fout op een aanvraagformulier, waardoor mensen een premie of een ander voordeel mislopen. Het Grondwettelijk Hof zei eerder ook al dat de burger het recht heeft om fouten te maken, zonder daarvoor gestraft te worden. De Vlaamse regering wil dat recht op vergissing voortaan zelfs decretaal verankeren.
In deze context gaat het over de relatie tussen burgers en overheid, niet over de relatie tussen overheid en landbouwers. Als voormalig Vlaams minister van Landbouw kan Hilde Crevits haar signaal misschien toch uitbreiden naar deze sector. Het recht op vergissing zou bijzonder welkom zijn in een omgeving waarin administratie vaak een volle dagtaak inneemt en waarin reglementering al eens niet de algemene doelstelling, maar eerder de controle lijkt voorop te zetten. Bij sommige landbouwers leeft de overtuiging dat bij beleidsmensen en overheden de slinger al eens doorgeslagen was naar een zo groot mogelijke pakkans telkens er een nieuw reglement werd ingevoerd in de landbouw.
Toegegeven, er zijn ook landbouwers die er altijd de kantjes vanaf lopen, niemand mag zijn of haar verantwoordelijkheid ontlopen en er zijn doelstellingen waarbij enkel een strikte controle wenselijk is. Het beleid zou er echter ook eens vaker van kunnen uit gaan dat landbouwers er niet (allemaal) op gebrand zijn om het milieu om zeep te helpen. Wie lang genoeg in de sector zit, herinnert zich misschien nog de tijd dat ambtenaren vooral langskwamen om de boer advies te geven. Een goed gesprek van mens tot mens kan vaak de lont uit administratieve en andere conflicten halen.
De Vlaamse regering zou de lijn van daar dan kunnen doortrekken naar de erkenning van emissiereducerende technieken voor de veeteelt. Volgen we daarin de ‘geest’ van de doelstelling dat we alle emissies willen terugdringen of erkennen we enkel die technieken waarin milieu-organisaties geen enkele kleine grijze zone in het grotere geheel kunnen aanduiden? Als het doel is dat er minder emissies van de veeteelt in het leefmilieu komen, lijkt het beter dat er een groot arsenaal van technieken is waaruit de veehouder kan kiezen. Met een tactiek om zoveel technieken als mogelijk onderuit te halen, is het milieu uiteindelijk ook niet gediend.
