Edito: De boer wil smart farming voelen in de portemonnee
Of het nu gaat om de monitoring van de gezondheid van melkvee, het tot op de millimeter precies bemesten met gps-sturing of het met onbemande vliegtuigen scannen van de groei en de afrijping van de landbouwgewassen: smart farming is ook in onze Vlaamse landbouw niet meer weg te denken. Hamvraag is en blijft wat dat slim verzamelen van data allemaal in de portemonnee oplevert.
In ons dossier ‘Smart Farming’ (p. 17-23) belichten we verschillende aspecten van de moderne technieken die in de dagdagelijkse bedrijfsvoering van onze innovatieve en hard werkende landbouwers niet meer weg te denken zijn. Wie ziet door de bomen nog het bos?
Professor Wouter Saeys geeft alvast zijn uitgesproken mening over smart farming. “Data is niet het witte goud en rekenkundige modellen zullen nooit de intelligente boer vervangen.” Een waarheid als een koe, om het met een landbouwspreuk uit te drukken.
En toch. Het gaat hard, bijzonder hard. Ook de Vlaamse boer wordt in een bijna niet bij te houden tempo eigenaar en bezieler van hightechsystemen en datatechnologie. Die weet wat er met koe 1 of koe 2 aan de hand is en wat de remedie is. Hij weet tot op de vierkante millimeter wat er op zijn landbouwbedrijf, zowel op de grond als in de bodem, gebeurt. De omarming van de nieuwe technologie door de individuele boer kan af en toe nog wel een stuk beter. Langzaam maar zeker bewandelt onze Vlaamse boer ook die weg.
De mate waarin smart farming wordt gebruikt, is niet alleen afhankelijk van de activiteit op het bedrijf. Het is ook afhankelijk van de leeftijd, van de interesse… van de boer, maar vooral ook van wat hij of zij er op het einde van de rit mee kan verdienen. Daar is niks mis mee, integendeel.
Wie ook op het vlak van ‘slim boeren’ inspanningen levert, mag (moet!) daar een return voor krijgen. Wijzer worden van smart farming staat dan ook voor: hoe kan je als boer verdienen aan digitalisering of je positie in de keten verbeteren? Het is bekend dat data verzamelen en uitwisselen niet onmiddellijk nieuwe inkomsten oplevert. Maar ze zijn wel de basis voor het vervolgverhaal.
En dat vervolg is even simpel als moeilijk. De echte waarde wordt pas later in klinkende euro’s uitgerekend, precies als die cijfers in een advies worden gegoten, of als die data een of ander proces optimaliseren. Dan komt de spreekwoordelijke kat op de koord: wie heeft dan recht op welk deel van de gecreëerde meerwaarde? Vandaag is dat soms (te) onduidelijk. Pionier
ILVO hoopt met DjustConnect ook daar een antwoord op te kennen.
Cruciaal hierbij is of de landbouwer een eerlijke prijs krijgt. De boer(in) krijgt vandaag al te weinig. Hij mag dan ook fair worden vergoed voor het verzamelen van data, niet? Dat is niet alleen in het belang van de landbouwer zelf, maar van iedereen die met landbouwdata werkt. Geef de ‘wijze boer’ wat hij verdient, dat zal op de lange termijn de data alleen maar nog beter maken. Dat zou pas smart farming zijn!
