Gedeelde bezorgdheden
Dat gevoel van onmacht leeft bij heel wat mensen in de sector. Ook collega Liesbet Desmet, die jaren geleden besliste om haar job als verpleegster aan de kant te schuiven en voor het familiaal, gesloten varkensbedrijf te kiezen, zit op dezelfde lijn.
Liesbet en Siska lopen elkaars deur niet plat, maar ze zijn complementair en delen dezelfde bezorgdheden en bekommernissen. Meer dan ooit is er nood aan zelfzorg, aan het stilstaan bij zichzelf. “Boeren leven vaak onder het stigma dat ze ‘klagers en zagers’ zijn, maar wat willen we eigenlijk als mens? Want naast het werk dat we doen, zijn we ook mensen die een meerwaarde aan hun leven willen geven.”
Veel weelde, weinig respect
Het initiatief om in eerste instantie vrouwen – later misschien ook koppels – bij elkaar te brengen, staat volledig los van de huidige crisis in verschillende landbouwsectoren. “Die behoefte, die nood leeft al langer. Ook zonder de crisis hadden we hiervoor gegaan. Maar door wat anders te leven, hadden we misschien beter met de crisis kunnen omgegaan, dat wel”, vertellen Liesbet en Siska.
Land- en tuinbouwers houden van vrijheid, maar die is dezer dagen vaak ver te zoeken. “Kort na de oorlog was er hongersnood en was men zo blij dat er boeren waren die kwaliteitsproducten teelden en kweekten tegen lage prijzen. Nu is er veel weelde met lage prijzen én dat respect voor onze sector verdwijnt als sneeuw voor de zon. Men heeft de mond vol van biologische productie en korte keten, maar dat gaat voor velen niet van vandaag op morgen. Sommigen hebben ook schrik van dat gewijzigd maatschappijbeeld, maar ook wij willen en zetten stappen in de goede richting.”
Wat willen we zelf?
Siska en Liesbet stellen zich duidelijk de vraag: weten we nog wel wie we zijn, wat we voelen? “Het is nodig dat we aandacht schenken aan wat we zelf willen en voelen. Het gaat dan over verschillende waarden, los van de landbouwactiviteit. Over gezelligheid, over onze kinderen... ‘s Morgens trekken we onze overall aan, maar onder die overall zit ook een mens.”
Het is inherent aan de landbouwstiel dat er haast 27/7 wordt gewerkt. “Je bent zo verbonden met het bedrijf, letterlijk en figuurlijk: je woont waar je werkt, en omgekeerd. Er is ook de familiale druk, generaties na generaties op familiale bedrijven. We moeten durven en leren stilstaan bij wat we doen en wie we zijn. Door vaak op automatische piloot te werken, voelen we minder en minder wat we zelf belangrijk vinden. We moeten meer aan zelfzorg doen. Tijd maken om dingen te doen die we graag doen.”
De gespreksdagen worden zeker geen workshops of tijdstippen waarop pasklare antwoorden worden aangeboden. “Bewust zijn van onszelf wordt daarin heel belangrijk. Centraal daarin staat de ‘ik’. Bewustmaking dat het over mij gaat, en over niemand anders. Maar ook wij kennen de antwoorden niet of hebben de waarheid niet in pacht. Het wordt zeker gezellig, dat is belangrijk, maar het wordt niet zomaar een koffiekransje.”
Intiemere kring
“We houden het graag kleinschalig, in een wat intiemere kring. We hopen op een heel diverse groep, dat zeker. We gaan samen op zoek naar tips op vragen als: wat leeft er bij mij, wat maakt me gelukkig, waar worstel ik mee...? We laten een druppeltje in een plas vallen en hopen dat dit enkele positieve golven met zich mee brengt. We kunnen al tevreden zijn als iedereen met 1 tip, die het leven mooier maakt, naar huis gaat”
Wat er die dag gebeurt, hangt ook van de groepsgeest af, van het enthousiasme van de individuen. “We blijven niet alleen binnen, we trekken ook naar buiten. Het wordt en het zal gezellig zijn, met een vuurkorf, met de IJzer in de buurt... Een gepaste omgeving creëert ook rust in de hoofden. We werken allemaal in de natuur, maar genieten nog voldoende van die natuur of is het allemaal zo vanzelfsprekend geworden? Ook daarbij staan we graag even stil”, leggen Liesbet en Siska.
Verhalen en ervaringen
“Het wordt ook belangrijk om verhalen en ervaringen met elkaar te delen. En we zitten allemaal in de sector, zodat we goed weten wat er leeft. Het is al te gemakkelijk om soms aan de zijlijn te staan roepen. Mogelijk pikken we ook tips van buiten de sector op. Stel dat er niemand komt, dan is ons opzet nu al deels geslaagd. Door samen met elkaar te praten en te overleggen, hebben we al stappen vooruit gezet. Het blijft zeker voor ons ook spannend om dit initiatief op te starten.”
Verreikend en verrijkend, zo kan je het nog het best omschrijven. Terug naar wie we zelf zijn en dat kan met kleine dingen. “Bijvoorbeeld elke dag om 13 uur tijd maken voor een pot koffie of een soepmoment in de voormiddag. Alles mag blijven zoals het is, als we er ons maar bewust van zijn om onszelf af en toe voorop te stellen. Het gaat niet over wereldschokkende dingen, maar om even voor jezelf te kiezen en voor jezelf op te komen. Dat lijkt gemakkelijk, maar dat is het vaak niet. En velen zijn het zeker verleerd om dat te doen, door de sleur bijvoorbeeld. Vroeg of laat broedt dat verder, en plots kom je in een crisissituatie of leef je op een tijdbom”, aldus Liesbet en Siska.
Verbinding voelen
Het gaat over zelfzorg, ook in de relatie met anderen. “Ook de partner, kinderen kunnen daar een belangrijke rol in spelen. Alleen al even praten over wat hier zal gebeuren, zal een goed gevoel geven. Door dit mee te maken, zullen de deelnemers hopelijk ook een verbinding met elkaar voelen, die ze daarna naar hun thuissituatie kunnen meenemen. Het kunnen ankermomenten zijn die verder meegedragen worden. Het kan eenvoudig en simpel, complex moet niet altijd. Weet je, het is vaak in de eenvoud dat je de mooiste zaken ontdekt, zeker ook van en bij jezelf”, besluiten ze .
