Klassieke manier van verkoop van vee overleeft juridische aanval

Nochtans had de landbouwer in kwestie in zijn argumentatie voor de rechtbank voorgehouden dat hij niet tot betaling kon veroordeeld worden omdat er geen schriftelijk bewijs van de verkoopsovereenkomst bestond. Wij namen voor u deze uitspraak onder de loep.

De basisprincipes

In het Burgerlijk Wetboek (B.W.) zijn verschillende basisprincipes opgenomen die de contractuele verhoudingen tussen partij regelen. Zo stelt artikel 1315, lid 1 B.W. dat diegene die de uitvoering van een verbintenis vordert, het bestaan daarvan moet bewijzen. Volgens artikel 1341 B.W. moet dan weer een notariële of een onderhandse akte worden opgemaakt voor alle zaken die de som of de waarde van 375 EUR te boven gaan.

Bovendien stelt artikel 1325 B.W. dat onderhandse akten die wederkerige overeenkomsten bevatten, slechts geldig zijn voor zover zij opgemaakt zijn in zoveel originelen als er partijen zijn die een onderscheiden belang hebben. Eén origineel is voldoende voor allen die hetzelfde belang hebben. In elk origineel moet vermeld worden hoeveel originelen zijn opgemaakt. Echter kan het ontbreken van de vermelding dat de originelen in tweevoud, drievoud enz., zijn opgemaakt niet ingeroepen worden door hem die zijnerzijds de overeenkomst heeft uitgevoerd, welke in de akte is vervat.

Standpunt landbouwer

Het is op deze basisprincipes dat de landbouwer zich beroept om te stellen dat de veehandelaar de overeenkomst waarop zij zich beroept, dient te bewijzen en daartoe een onderhandse overeenkomst dient voor te leggen die beantwoordt aan de in artikel 1325 B.W. bepaalde voorwaarden.

Omdat de veehandelaar niet over een geschreven contract tot verkoop van de runderen beschikt, moet volgens de landbouwer zijn vordering worden afgewezen.

Repliek veehandelaar

De veehandelaar van zijn kant voert aan dat zoals gebruikelijk het akkoord tussen veehandelaar en landbouwer gesloten werd met handgeklap. Daarbij werd zoals steeds geen schriftelijk contract opgemaakt, maar werden de gekochte runderen wel geleverd en in ontvangst genomen en werd een factuur uitgeschreven voor het afgesproken bedrag.

Bovendien legde de veehandelaar de bewijsstukken voor waaruit bleek dat de runderen door hem werden aangekocht op de veemarkt en later op de sanitellijst van de landbouwer werden ingeschreven.

De veehandelaar betoogde dat op die manier het onomstotelijk bewijs van de uitvoering van de verkoopovereenkomst werd geleverd, met name door de levering en de aanvaarding van de runderen te bewijzen.

Oordeel van de rechtbank

In haar vonnis van 27 januari volgt de Rechtbank van Eerste Aanleg te Kortrijk de visie van de veehandelaar.

De rechtbank overweegt dat het van algemene bekendheid is dat in de veehandel een gebruik bestaat om een verkoop van runderen te sluiten door middel van handjeklap. Daarnaast stelt de rechtbank vast dat uit de saniteldocumenten inderdaad blijkt dat de betreffende runderen inderdaad door de veehandelaar aan de landbouwer werden geleverd en dat hiervoor niet werd betaald.

De rechtbank volgt de landbouwer ook niet waar deze voorhield dat er misschien een andere reden was dat de runderen bij hem werden geleverd. De rechtbank overweegt op dit punt dat de landbouwer geen enkele concrete uitleg kan geven voor de levering van dieren.

Op grond van al deze vaststellingen acht de rechtbank de verkoop van runderen bewezen en veroordeelt zij de landbouwer tot betaling van de openstaande factuur met de intresten en gerechtskosten.