Het rapport belicht de situatie in 6 EU-landen: Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zweden, Italië en Polen. Een overzicht van het aantal wolven en het aantal gedood stuks vee: Nederland (12 wolven , 400 stuks gedood vee), Duitsland (1.300, 2.800), Frankrijk (500, 12.000), Zweden (150, 150 à 450), Italië (2.000, 2.600) en Polen (2.900, 600).
In 2 van de 6 behandelde EU-lidstaten, in Italië en Polen, is de wolf niet uitgestorven geweest. Dat is een volledig andere situatie dan bijvoorbeeld in Vlaanderen en Nederland. “Het valt op dat Italië en Polen ondanks aandrang van nationale natuurorganisaties geen vastgestelde protocollen op nationaal niveau hebben. Ook worden in deze landen in bijna alle jaren weinig ontheffingen verleend voor het doden van wolven”, stelt het rapport. In 2018 werden evenwel in Polen 11 ontheffingen voor maar liefst 31 wolven verleend. In Italië is dan weer geen landelijke registratie van probleemsituaties. Dit wordt blijkbaar overgelaten aan overheden in de regio’s. In alle EU-lidstaten gaat bij een acute bedreiging de veiligheid van de mens boven de bescherming van de wolf. In Nederland kan de burgemeester de opdracht geven om een wolf te doden.
In Zweden geldt ‘noodweer’ ook in geval van bescherming van jachthonden en vee, terwijl in Duitsland en Nederland de aanvallen op loslopende honden als te accepteren ‘normaal gedrag’ van wolven worden bestempeld. In Frankrijk kan elke schapenhouder met een jachtakte een ontheffing krijgen voor het doden van wolven, als hij alle preventieve maatregelen nam. Nog dit: in Duitsland zien opvangcentra én enkele natuurorganisaties liever dat een probleemwolf op ‘nette’ wijze wordt gedood dan dat hij in een opvangcentrum terechtkomt.
