
Twee jaar terug, bij het uitbreken van de coronacrisis, merkten we een eerste herwaardering van de landbouwer. Plots (her)ontdekte de consument de korte keten of zijn lokale boer. Vandaag, met de Russische oorlog in Oekraïne, worden we nog eens met de neus op de feiten gedrukt. Er komt pijnlijk naar voor hoeveel we afhankelijk zijn van het buitenland, ook voor onze voeding.
Op de 5 jaar die achter ons liggen, maakten de betreffende politici duidelijk carrière: Charles Michel is nu voorzitter van de Europese Raad en Willy Borsus is Waals minister-president. En de boer die ploegde verder, de vraag is hoe lang nog? Brandstof, kunstmest en gewasbescherming worden onbetaalbaar. Zouden voornoemde politici zich het boerenverhaal van destijds nog herinneren of meedragen in hun werk?
Wie de situatie goed begrepen heeft, is Isabel Albers, algemeen hoofdredacteur van
Ze kan wel eens gelijk hebben: de oorlog zal bij ons niet voor honger zorgen, wel in derdewereldlanden. Wij zullen geconfronteerd worden met sociale onrusten en prijsverhogingen. Het landbouwmodel van vandaag klopt niet meer. Het zit mis in de balans landbouw en natuur, bevolkingsdichtheid en voedselvoorziening. Gaat de oorlog dan toch nog voor iets goeds zorgen: lokale landbouw (her)waarderen?