De “vergeten” groenten die we hier vandaag voorstellen, zijn groenten die nooit op een grootschalige manier geteeld zijn en omwille van bepaalde, vaak commerciële, redenen al lang uit de handel verdwenen zijn. Nochtans kunnen deze groenten bij ons perfect gekweekt worden en zorgen ze bovendien voor een rijker en meer divers smakenpallet in de keuken.
Aardpeer (Helianthus tuberosus)
Deze groente, soms ook wel topinamboer of Jeruzalemartisjok genoemd, is verwant met de zonnebloem en wordt gekweekt voor zijn naar schorseneer en artisjok smakende ondergrondse knollen. Dit doorlevende gewas, dat ook bij ons winterhard is, wordt wel 2 tot 3 m hoog, let dus op waar je de knollen plant i.v.m. de schaduw. Dit gewas wordt vaak aan de rand van de moestuin geplant als windscherm. De aardpeer stelt weinig eisen aan de bodem als die maar niet te nat is. Aardperen kunnen vanaf de herfst en de hele winter door geoogst worden. Omdat ze i.p.v. fructose veel inuline bevatten is dit een ideale groente voor diabetici. Je kan de aardpeer 10 tot 15 minuten koken maar je kan ze ook in schijfjes bakken of als smaakmaker toevoegen aan soep. Rauw geraspt als een salade zijn ze ook erg lekker en smaken dan nootachtig.
Wortelpeterselie (Petroselinum crispum var. radicosum)
Deze groente is een broertje van de bladpeterselie die bij ons veel beter gekend is. Wortelpeterselie groeit graag in rijke grond die goed diep bewerkt is, op een plaatsje met veel zon. Zaaien kan in maart-april op rijtjes met 50 cm tussenafstand. Net zoals bij bladpeterselie kiemt het zaad moeilijk, hou daarom de dekgrond vochtig tot de kiemplantjes boven staan. Eventueel kunnen de zaden in vochtig zand gedurende enkele dagen op kamertemperatuur voorgekiemd worden. De jonge plantjes worden gedund op ongeveer 10 cm. Gedurende de groei kan af en toe wat loof geplukt worden om te gebruiken als peterselie. Deze groente verdraagt lichte vorst en blijft best zo lang mogelijk in de grond. Qua smaak heeft de wortel iets van pastinaak en knolselder maar met een onmiskenbaar peterseliearoma. Dus ideaal om soepen en stoofpotten op smaak te brengen.
Winterpostelein (Montia perfoliata)
Dit originele en lekkere moestuinplantje is afkomstig uit het westen van Noord-Amerika (Cuba, Mexico) waar het vaak werd gegeten door de indianen. Winterpostelein is een echte wintergroente die pas in augustus in open lucht wordt uitgezaaid. Omdat winterpostelein vrij breed uitstoelt, wordt best op rijtjes, 15 cm tussenafstand, gezaaid en na opkomst uitgedund op 10 cm. Na ongeveer 2 maanden kan al worden geoogst. Wanneer men bij de eerste oogst niet te veel van de plant wegsnijdt, laat het hart van de plant intact, kan later nog een tweede keer geoogst worden. Niet enkel de blaadjes maar ook de stelen worden opgegeten, ze zijn mals en vlezig en prima geschikt voor salades. Wanneer ze gekookt worden smaken ze naar verfijnde spinazie.
Brave Hendrik (Chenopodium bonus-henricus)
Deze groente is nauw verwant aan spinazie en snijbiet en komt van nature voor in bosrijke omgevingen verspreid over Europa. Brave hendrik geeft de voorkeur aan stikstofrijke (humus), luchtige bodems op een plekje in de zon of schaduw. Het zijn doorlevende planten die een aantal jaar op dezelfde plek kunnen blijven staan en jaar na jaar sterker worden. Vermeerderen kan door zaaien (in de herfst of het vroege voorjaar) of door de oude pollen in het voorjaar te delen. Van de lente tot de herfst produceert de plant voortdurend bladeren, waarvan de groei nog gestimuleerd kan worden door de overvloedig groeiende bloemstelen te verwijderen. De bladeren kunnen rauw in salades gebruikt worden of gekookt als spinazie maar hebben een minder uitgesproken smaak dan spinazie. De jonge en malse bloemstelen kunnen bereid worden als asperges, daartoe worden ze gedurende ongeveer 7 min. in bundeltjes gekookt, ze hebben dan een erg uitgesproken spinaziesmaak.
