Als eigenaar van een hoeveslagerij wou ik even mijn mening uiten over de beelden van het slachthuis. Voor mij kan dit hoegenaamd niet door de beugel. En het dan publiceren in geuren en kleuren aan de gevoelige media die alsmaar kritischer en ‘dificieler’ wordt.
Ik vind het de lap altijd maar roder en roder maken voor de stier.
Persoonlijk kan ik me in de plaats stellen van die mensen in ’t slachthuis. Het zijn zij die dag en nacht paraat moeten staan voor soms erbarmelijke werken. Er een paar honderden dieren per dag (per uur) doorhalen met twee of drie man zal niet zo evident zijn, want het bordje besparen zal daar ook wel ergens op de muur hangen. En dan zwijgen we nog van het af en toe eens een mep krijgen van een of ander hysterisch rund, het moeten gaan lopen, of de onvermijdelijke strontdouches. Ik denk dat na jaren het gevoel en medelijden ver zoek is.
Wat ik als hoeveslager al lang verlang, is dat mijn dieren die moeten dienen als kwalitatief product met liefde behandeld worden. Ze zouden thuis in hun strobed moeten geslacht of geschoten kunnen worden. Zo zijn we die soms lawaaierige veeophaler al kwijt die vaak het erf in rep en roer zet.
Het systeem van thuis slachten en bloed nemen moet mits aanpassing zeker te doen zijn. Ze kunnen dan op een diervriendelijke manier naar het geschikte slachtatelier gebracht worden, waar het karkas met zorg behandeld wordt. Wie kan me helpen en steunen? Stof tot nadenken.
