De beelden die door Animal Rights werden verspreid zijn schokkend voor zij die niet vertrouwd zijn met het slachten van vee.
Maar net als in alle andere sectoren zullen in slachthuizen zaken kunnen mislopen. Geen enkele machine is 100% failproof; niet alle mensen gedragen zich op de werkvloer even professioneel.
Alleen hier heeft het verwerkte materiaal gevoelens, en dat werkt op onze gevoelens. Gelukkig maar zou ik zeggen, dat houdt ons “menselijk.”
Mensen die ooit met dieren gewerkt hebben weten dat er soms enige weerspannigheid is, en wat kan een mens betekenen in het conflict met een dier van 700 à 1.000 kg.
En hoe zouden we zelf functioneren op onze werkpost wanneer de beschikbare middelen geen 100% werking kunnen garanderen. Om effectief te zijn moet de slagpin op de juiste plaats van het hoofd worden gehouden, er vlak tegenaan. Zelfs dan is de verdoving vaak nog niet zeker. Positioneer dat maar eens bij een dier dat opgeschrikt is!
Dat een dier dat wel hersendood werd gemaakt toch nog stuiptrekkingen maakt zal elke dierenarts /dokter u beamen.
Ik heb zelf eenmalig een slachting mogen meemaken; het betrof een dier dat ronduit gevaarlijk werd wanneer er andere mensen dan mezelf in zijn buurt waren. Hoewel het gebeurde met alle respect voor het dier, was ik daar zwaar onder de indruk van het gebeuren. Het heeft nog nachten nagezinderd. Wij zijn het hier in ons land niet gewoon om een leven te nemen.
Maar bij elk stuk vlees dat ik verbruik, ben ik me ervan bewust hoeveel inspanning en leed er was alvorens ik ervan mag genieten.
Die aanwezigheid heeft me nog meer bewust gemaakt dat we een dier moeten dankbaar zijn voor het lekkere product dat het ons brengt.
Voor Jan met de pet is vlees een consumptiegoed geworden zoals een potje confituur. Bij de retailer ligt er een muur vol van alles wat je maar kan bedenken. De verbruiker is helemaal niet meer op de hoogte van het traject vóór de verpakking. Ik begrijp zeer goed dat dierenrechtenorganisaties hier niet mee kunnen leven.
De retail verstopt zich maar al te graag door te zeggen dat niet zij de veeprijzen bepalen, maar de markt. Die markt staat dan gelijk met import uit lageloonlanden zonder milieureglementeringen en aandacht voor dierenwelzijn. In mijn ogen zijn de grootwarenhuizen door hun onpersoonlijk en uitgebreid aanbod en frequente dumpaanbiedingen mee verantwoordelijk voor de banalisering van het rundvlees. Bij de slager koop je nog steeds een deeltje ‘koe’; in het grootwarenhuis ‘een pakje vlees.’
Het was weer een zwarte week voor eenieder die om den brode met vee bezig is. Maar wat voor mij die week oneindig veel zwarter heeft gekleurd, waren de verkeersongevallen met dodelijke afloop en vluchtmisdrijf. Met alle eerbied voor de slachtoffers en hun nabestaanden, maar dit werd minder uitvoerig in de media gebracht.
De fabrieken van alcoholische dranken en auto’s werden niet gesloten, en ondervonden er wellicht geen hinder van. We blijven met zijn allen alcohol verbruiken, en koning auto vereren.
Dat moordwapen op vier wielen gebruiken we allen dagelijks, zonder er nog maar bij na te denken. De ene al wat onvoorzichtiger dan de andere en sommige zelfs de combinatie van de twee.
Meestal loopt dat goed af, maar spijtig genoeg soms ook niet. Blijkbaar hebben we er op zulk moment geen probleem mee om onze “menselijkheid” opzij te zetten.
