Uit een in de haast opgetrommelde officiële inspectie bleek alvast dat er geen sprake was van ernstige inbreuken op het dierenwelzijn. Ook al is elk lijdend dier er één te veel; wie veel dieren (en bij uitbreiding eigenlijk ook veel mensen) samenzet, weet dat er altijd enkele individuen zullen zijn die net ziek zijn of een ongeval hebben gehad.
Bovenstaande neemt niet weg dat een deel van de consumenten oprecht gechoqueerd zal geweest zijn door de beelden. Maar diezelfde consument speelt voor een deel te gemakkelijk de ‘vermoorde onschuld’-kaart. Als de consument maar het uiterste minimum wil betalen voor zijn eieren, hoeft hij niet verbaasd te zijn dat bedrijven niet kunnen of willen investeren in meer dan het wettelijk minimum.
Het ‘wij wisten van niets’-excuus is alvast niets voor de consumenten-coöperatieve leden van ‘Het merk van de consument’ (p. 3.). Het idee erachter is simpel: de consument is de baas. Wat hij wil, daar betaalt hij voor. En waarvoor hij wil betalen, dat wordt gemaakt.
Het is een van oorsprong Frans concept dat in veertien andere landen, waaronder België, wordt uitgerold. Het begint met zuivel, maar het is ook de bedoeling om voor andere producten hetzelfde te doen.
Eieren van scharrelkippen lijkt ons in dit geval wel een goed idee. Benieuwd of het VTM-nieuws in dat geval even enthousiast in de stal komt meekijken. Of zou het zo gegeven spiegelbeeld de consument te veel choqueren? IDC
