Edito

Nederlandse bietentelers ontvangen voor de suikerbieten die tijdens de campagne van 2017 zijn geleverd gemiddeld €45,62 per ton. Telers in België lijken op een prijs van rond €30 per ton uit te komen, aldus diverse bronnen. Vanuit Nederland wordt alvast gewaarschuwd dat door een moeilijke suikermarkt over dit jaar hooguit €40 betaald kan worden, met daarbij de opmerking dat in de omringende landen de klappen harder zullen zijn. In december zakte de suikerprijs in de EU al onder het referentieniveau van €404.

Sinds deze week is de Belgische politiek met DierAnimal een dierenpartij rijker. De partij heeft als belangrijkste doel dierrechten verankerd te zien worden in de Belgische grondwet.

Dat de Gentse vakgroep landbouweconomie niet de lofzang van bio zou zingen tijdens haar jaarlijkse landbouwstudiedag hoeft niet te verbazen. Enige scepsis jegens bio is haar niet vreemd. Voorzitter van de studiedag Patric Buggenhout vroeg zich in zijn welkomstwoord bijvoorbeeld af of bio een religieus karakter heeft, vergelijkbaar met halal en koosjer.

Hoeveel is een hectare landbouwgrond waard? De vraag stellen is makkelijk; het antwoord op de vraag formuleren is heel wat moeilijker. Het hangt onder meer af van de oppervlakte, de ligging, de grondsoort, de hoogte, kwaliteitsparameters... en in de eerste plaats van vraag en aanbod.

Een heel heterogeen publiek bij landbouwgerelateerde studiedagen; dat kom je niet zo vaak tegen. Het gebeurde echter wel op de presentatie van de studie ‘Intensieve veeteelt en de gezondheid van omwonenden’, die de provincie West-Vlaanderen besteld had. De ‘gewone’ mensen die aanwezig waren, hadden een divers profiel: van longartsen tot huisvrouwen. Eén ding hadden ze gemeenschappelijk: ze woonden dicht tegen een veeteeltbedrijf dat wou uitbreiden, en ze vonden dat idee helemaal niet leuk.

Landbouwers moeten open kaart spelen, zo klinkt het vaak. Het is een terecht pleidooi. Weinig beroepen zijn zo ingebed in een samenleving als de land- en tuinbouw, en dat zowel letterlijk (ruimtelijke ordening) als figuurlijk (aan de eettafel). Omdat de land- en tuinbouw steeds minder zichtbaar is, terwijl de samenleving wel steeds meer beslissingsrecht over wat de boer doet naar zich toe trekt, is het echter goed om de band met de burger kort en gezellig te houden.

“Uiteinelijk zijn het niet de organisaties die wetten en regels bepalen, maar de politiek.” Het is een uitspraak van Vlaams minister van Landbouw Joke Schauvliege in een gesprek met ons blad (p. 4).

Het moet voor burgers in Brussel een vreemd gezicht zijn geweest: melkveehouders die bij het gebouw waar de Europese Commissie zetelt demonstreren tegen wat ze een chronische crisis in hun sector noemen. Een prijzencrisis wel te verstaan.

Gemengde signalen op de voorstelling van de evaluatie van Boerenbond van het productiejaar (p.3-5). Het huidige jaar geeft na enkele moeilijke jaren voor het eerst weer wat meer ademruimte. Het beeld is uiteraard genuanceerd. Afhankelijk van de sector en de teelten zijn de rendementen sterk verschillend.

Altijd leuk om een schandaal van een ander voor de eigen kar te kunnen spannen, moeten ze bij EVA vzw, de organisatie voor vegetariërs en veganisten, gedacht hebben.