Edito

De coronacrisis drukt zwaar op onze economie. Om overeind te blijven moet de overheid durven investeren, ook en misschien vooral in sectoren die in normale tijden geen of vrijwel geen steun krijgen. Het feit dat ze normaal zo weinig steun krijgen, betekent dat ze gezond zijn, en het redden waard.

Gelijk hebben, maar geen gelijk krijgen: het lijkt wel een episode uit het dagelijks leven tussen mijn echtgenote en mijzelf. Het

overkwam deze week echter ook Fedagrim bij de Raad van State.

Gaia riep met een advertentie de woede op zich van zowel Boerenbond en het ABS. Terecht, want de suggestie dat de Belgische veeteelt wat te maken heeft met de huidige pandemie, is vilein en verkeerd. Toch zouden we wellicht de volgende keer beter zwijgen.

In enkele maanden tijd heeft het coronavirus de wereld veranderd. Links en rechts klinkt vanuit progressieve hoek de roep dat we alles dicht bij huis moeten produceren. Wie had kunnen denken dat een variant op het ‘America First’-principe van Donald Trump populair zou worden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan?

De aardappelsector staat half in brand. Circa een derde van de aanwezige aardappelstocks bestaat uit vrije aardappelen. De aardappelen zijn dankzij de coronacrisis zo goed als waardeloos. Van een gewoon ondernemersrisico is geen sprake, stelt brancheorganisatie Belpotato.

Jaarlijks werken meer dan 60.000 seizoensarbeiders in de Belgische land- en tuinbouw. Vanwege de coronacrisis zijn er grote zorgen dat de vaak Oost-Europese werkkrachten onze akkers niet bereiken. Naast het acute probleem van dit seizoen, schuilt een groter en meer structureel probleem achter de inzet van seizoensarbeid.

Het coronavirus ontregelt onze hele maatschappij, inclusief de landbouw en voedingsketen. We zitten in overlevingsmodus, maar daarna mogen we China eens goed in de ogen kijken. Zij slaagden er beter in mensenziekten onder controle te krijgen, maar wij kunnen hen veel leren wat betreft het voorkomen van dierziekten.

Het coronavirus Covid-19 zou tot het besef kunnen leiden dat veel zaken, ook voedsel, best wel essentieel zijn. En dat het hebben van een volwaardige regering geen luxe is, maar bittere noodzaak.

Vandaag is het Covid-19, morgen een nieuwe dioxinecrisis.

Voor de Vlaamse landbouw dreigt een dubbele klap: een groeivertraging in China en Europa, en dan nog de Brexit. Achter de vaak afgewerkte producten die de grens over gaan, staan bijna 40.000 Belgische boeren. Het is daarom te hopen dat de overheid bij het bedenken van steunmaatregelen voor het bedrijfsleven ook hen

niet uit het oog verliest.

De Afrikaanse varkenspest (AVP) hangt als het zwaard van Damocles boven de Europese varkenshouderij. Indamming van het virus vergt een gecoördineerd terugdringen van de populatie everzwijnen in de EU.